بیوگرافی امیرحسین فتحی: نگاهی به خانواده، علایق و سبک زندگی هنرمندانهاش
بیوگرافی امیرحسین فتحی ؛ از تئاتر تا پرده سینما، نگاهی به زندگی هنری بازیگری که با نقشهای متفاوتش در دل مردم جا باز کرد.
امیرحسین فتحی، بازیگر جوان، خوشچهره و پرتوان سینما و تلویزیون ایران، از چهرههایی است که با استعداد درخشان و حضور پرانرژیاش، توانسته بهسرعت در میان مخاطبان و منتقدان به محبوبیت برسد. او با بازی در سریال موفق ممنوعه و فیلمهای پربازیگری همچون کلمبوس و خانه دختر توانست استعداد خود را به اثبات برساند و نگاهها را به سمت خود جلب کند.
فتحی با پشتوانه تحصیلات دانشگاهی در رشته بازیگری و سالها تجربه در تئاتر، نشان داده است که در کنار چهره سینمایی، دانش و بینش هنری بالایی نیز دارد. بازیهای کنترلشده و انتخاب هوشمندانه نقشها از او چهرهای ساخته که مخاطب را همزمان جذب احساس و تفکر میکند. در ادامه در بخش زندگینامه ماگرتا همراه ما باشید.
باکس پروفایل (جدولی)
| نام کامل | امیرحسین فتحی |
| تاریخ تولد | ۱۰ مهر ۱۳۷۲ (۲ اکتبر ۱۹۹۳) |
| محل تولد | تهران |
| تحصیلات | دورههای بازیگری (مالزی، کلاسهای مدرسان آمریکایی) + دورههای مؤسسهٔ «کارنامه»؛ دانشجوی انصرافی ادبیات انگلیسی |
| شروع فعالیت | ۱۳۸۵–۱۳۸۶ (چند سکانس در «مامور بدرقه» و «مدار صفر درجه»)؛ نخستین کار حرفهای: فیلم «کیفر» (۱۳۸۸) |
| حوزهها | بازیگر سینما، تلویزیون و نمایش خانگی؛ تجربهٔ تئاتر |
| والدین | حسن فتحی (کارگردان)، اعظم بروجردی (نویسنده و کارگردان تئاتر) |
| خواهر/برادر | یک برادر: محمدرضا (مقیم آمریکا) |
| وضعیت تأهل | مجرد |
| شهرت با | «شهرزاد» (صابر عبدلی)، «جیران» (سیاوش) |
| نقش/پروژههای تازه | «قطب شمال» (۱۴۰۳)، «شغال» (۱۴۰۴) |
کودکی، خانواده و ریشهها
فتحی ۱۰ مهر ۱۳۷۲ در تهران به دنیا آمد. او فرزند دوم یک خانوادهٔ فرهنگی–هنری است: پدرش حسن فتحی از مهمترین نامها در سریالسازیِ ایرانی و مادرش اعظم بروجردی نمایشنامهنویس و کارگردان تئاتر است. یک برادر بزرگتر به نام محمدرضا دارد که سالهاست خارج از ایران (ایالات متحده) اقامت دارد.
فضای خانوادگیِ آگاه به هنر و ادبیات از یکسو و ملاحظات محافظهکارانهٔ برخی بستگان مادری از سوی دیگر، باعث شد خودِ امیرحسین دیرتر به انتخاب بازیگری اطمینان کند؛ با این همه، حضور در تمرینها و پشتصحنهها از خردسالی، نگاه واقعگرایانهای به اقتضائات حرفه برایش ساخت.
تحصیل و آموزش بازیگری
مسیر آموزشی فتحی ترکیبی از تجربهٔ بینالمللی و کارگاههای داخلی است. در ۱۴ سالگی برای گذراندن دورههای بازیگری در مالزی (با مدرسان آمریکایی) از ایران خارج شد و پس از بازگشت، دورههای تکمیلی را در مؤسسهٔ کارنامه گذراند.
همزمان در رشتهٔ ادبیات انگلیسی دانشگاهی پذیرفته شد، اما بهدلیل تمرکز بر بازیگری و همپوشانی پروژهها، از ادامهٔ تحصیل انصراف داد. این ترکیب، به او امکان داد که از یکسو با ادبیات، تحلیل متن و دیالوگنویسی آشنا باشد و از سوی دیگر، تکنیکهای عملی بازیگری را بهصورت فشرده بیاموزد.
شروع فعالیت حرفهای؛ از «مامور بدرقه» تا «کیفر»
اولین مواجههٔ جدی فتحی با دوربین، حضور کوتاه در چند سکانسِ تلویزیونی بود: «مامور بدرقه» (۱۳۸۵) و «مدار صفر درجه» (۱۳۸۶). یکسال بعد با فیلم «کیفر» (۱۳۸۸، به کارگردانی حسن فتحی) نخستین تجربهٔ حرفهای سینماییاش را رقم زد و در «پریناز» (۱۳۸۹، کارگردان: بهرام بهرامیان) حضور پیدا کرد.
این دو تجربه، هرچند نقشهای طولانی و محوری برایش نداشتند، اما او را با قواعد تولید سینمایی و بازی در کنار ستارهها آشنا کردند و زمینهٔ پیشنهادهای بعدی را فراهم آوردند.
اوج دیدهشدن؛ «شهرزاد» و تثبیت با «جیران»
شهرزاد – نقش صابر عبدلی
آنچه فتحی را بهطور جدی در معرض دید عمومی قرار داد، نقش «صابر عبدلی» در فصلهای ۱ تا ۳ «شهرزاد» بود. شخصیتی که در ظاهر منفی و پیچیده بهنظر میرسید، اما بهتدریج سویههای انسانیتری از او آشکار شد.
بازی در کنار چهرههایی چون ترانه علیدوستی، شهاب حسینی، مصطفی زمانی، علی نصیریان و پریناز ایزدیار از یک طرف، و هدایت کارگردانیِ حسابشدهٔ پروژه از طرف دیگر، به او کمک کرد که بتواند در ترکیب بازیگران سنگین، رد پررنگی باقی بگذارد.
جیران – نقش سیاوش
در دههٔ ۱۴۰۰، فتحی با «جیران» (کارگردان: حسن فتحی) و نقش «سیاوش»—جوانی عاشقپیشه و شمشیرزن—به بافت تاریخی–رمانتیک بازگشت. این نقش، علاوه بر محبوبیت مخاطبان عام، بهلحاظ فیزیکی و بدنی نیز از او اجرای متفاوتتری طلب میکرد: کار با شمشیر، سوارکاری و میزانسنهای دربار قاجار. همزمان، حضور در این سریال سبب شد تا نام او دوباره به تیتر رسانهها برگردد و برخی شایعات پیرامونی (که در بخش «حاشیهها» میآید) پررنگ شود.
سینمای اجتماعی؛ «آخرین بار کی سحر را دیدی؟» تا «کشتارگاه» و «چرا گریه نمیکنی؟»
پس از شهرزاد، فتحی با «آخرین بار کی سحر را دیدی؟» (۱۳۹۴، فرزاد موتمن) در ژانر پلیسی–اجتماعی ظاهر شد و نقش «سهراب»—برادر دختری گمشده—را بازی کرد. چند سال بعد با «گلدن تایم» (۱۳۹۶، پوریا کاکاوند) و سپس «کشتارگاه» (۱۳۹۸/اکران ۱۴۰۰، عباس امینی) در درامی تلخ و مسئلهمحور نقش «امیر» را ایفا کرد؛ شخصیتی که گرفتار چرخهای از جرم و مهاجرت و بحران اقتصادی است.
در ادامه در آثاری چون «چرا گریه نمیکنی؟» (۱۴۰۱) نیز ظاهر شد و علاقهٔ خود به کاراکترهای خاکستری و موقعیتهای اجتماعی را تثبیت کرد.
زندگی شخصی؛ میان حریم و شهرت
فتحی بر خلاف بخشی از نسل همسنوسالش، رویکردی محتاطانه به رسانههای اجتماعی و نمایاندن زندگی خصوصی دارد. حساب کاربریِ رسمیِ اینستاگرامش بیش از هرچیز ویترینِ پروژهها، پشتصحنهها و سلیقههای هنری اوست؛ از موسیقیهایی که گوش میدهد تا کتابهایی که میخواند.
او مجرد است و دربارهٔ روابط عاطفی، هر جا حاشیهای در فضای مجازی شکل گرفته، ترجیح داده با پاسخ کوتاه و محترمانه آن را جمع کند. علاقهٔ شخصیاش به موسیقی پررنگ است؛ در مصاحبهها بارها گفته که «موسیقی در وسط زندگیام قرار دارد» و حتی آواز را بهصورت شخصی تمرین میکند. در انتخاب نقش نیز از افراط در دیدهشدن پرهیز دارد و ترجیح میدهد پروژههایی را انتخاب کند که جایِ بازی برای کاراکتر فراهم میکنند.
حاشیهها و موضوعات وایرال
شایعات ازدواج/رابطه با همبازیها
پس از دیدهشدنِ زوجهای داستانی در «شهرزاد» و «جیران»، فضای مجازی موجهای شایعه دربارهٔ رابطهٔ عاطفی/ازدواج او با برخی همبازیها—بهویژه پریناز ایزدیار—به راه انداخت.
این موجها هر بار با تکذیب یا بیاعتنایی حرفهای فروکش کردند. در پاییز ۱۴۰۴ نیز بازتابهایی از توضیح مستقیمِ بازیگر دربارهٔ پایان ماجرا در رسانههای سرگرمیمحور منتشر شد. بهطور کلی، سیاست رسانهای فتحی در قبال شایعات، کمگویی و تمرکز بر کار است.
«ژن خوب»؟
گاه در شبکههای اجتماعی برچسبِ «ژنِ خوب» به فرزندانِ هنرمندان زده میشود. فتحی در گفتوگوها تأکید کرده است که مسیرِ مستقل میرود و حتی دربارهٔ انتخاب برای «شهرزاد» گفته که از طریق دفترِ تولید به او تماس گرفته شد، نه با سفارش خانوادگی. این شفافیت، ولو ناکافی برای برخی منتقدان، بخشی از گفتوگوی عمومی پیرامون او بوده است.
وایرالهای مثبت
سکانسهای سیاوش در «جیران»، برخی مونولوگها در «شهرزاد»، و پلانهای کشتارگاه بارها در شبکههای اجتماعی بازنشر شدهاند؛ بهویژه تدوینهای طرفداری که روی موسیقیهای احساسی گذاشته شده و دست به دست میشوند. این وایرالها، چه از زاویهٔ علاقهمندان و چه از منظر منتقدان، به شناخت عمومیتر او کمک کرده است.
تحلیل سبک بازی
واقعگرایی کنترلشده: بازی فتحی در نقشهای اجتماعی مانند «کشتارگاه» و «آخرین بار کی سحر…» مبتنی بر کنترل حس و دوری از اغراق است.
توان در نقشهای تاریخی–رمانتیک: در «جیران»، میزانسنهای فیزیکی (سوارکاری، کار با شمشیر) را با بیان عاشقانه ترکیب کرده است.
دقت در گفتار: دیکشن و ریتم بیان بهویژه در دیالوگهای طولانیِ «شهرزاد» قابلتوجه است.
تنوع مدیا: از تئاتر تا تلویزیون و نمایش خانگی، که باعث انعطاف در اندازهٔ بازی (از کلوزآپهای آرام تا لانگشاتهای پرتحرک) شده است.
جدول آثار (کارنامهٔ کامل تا ۱۴۰۴)
سالها بر مبنای تولید/اکران عمومی یا پخش رسمی درج شدهاند.
سینما
| سال | عنوان | نقش/توضیح | کارگردان |
| ۱۳۸۸ | کیفر | حضور نخستین در سینما؛ همکاری با پدر | حسن فتحی |
| ۱۳۸۹ | پریناز | نقش مکمل؛ اثر توقیفشدهٔ سالها که بعداً اکران شد | بهرام بهرامیان |
| ۱۳۹۳ | مزار شریف | درام سیاسی/تاریخی | عبدالحسین برزیده |
| ۱۳۹۴ | آخرین بار کی سحر را دیدی؟ | «سهراب»، برادر سحر | فرزاد موتمن |
| ۱۳۹۶ | گلدن تایم | اپیزودیک/مستقل | پوریا کاکاوند |
| ۱۳۹۸ (اکران ۱۴۰۰) | کشتارگاه | «امیر»؛ درام اجتماعی-جنایی | عباس امینی |
| ۱۴۰۱ | چرا گریه نمیکنی؟ | حضور درامی | — |
تلویزیون
| سال | عنوان | توضیح | کارگردان |
| ۱۳۸۵ | مامور بدرقه | چند سکانس | سعید سلطانی |
| ۱۳۸۶ | مدار صفر درجه | تجربهٔ کوتاه | حسن فتحی |
| ۱۳۹۳ | پردهنشین | نقش مکمل | بهروز شعیبی |
شبکهٔ نمایش خانگی (وبسری/پلتفرم)
| سال | عنوان | نقش | کارگردان |
| ۱۳۹۲ | شاهگوش | — | داوود میرباقری |
| ۱۳۹۴–۱۳۹۷ | شهرزاد (فصل ۱ تا ۳) | «صابر عبدلی» | حسن فتحی |
| ۱۴۰۰–۱۴۰۲ | جیران | «سیاوش» | حسن فتحی |
| ۱۴۰۳ | قطب شمال | «سامان» (نقش اصلی) | امین محمودی یکتا |
| ۱۴۰۴ | شغال | — | بهرنگ توفیقی |
تئاتر (گزیده)
- «آدم و حوا» (اجرا در مالزی) – نخستین تجربهٔ صحنهای
- «بالا بر غذا» (اثر هارولد پینتر)
- چند اجرای دانشجویی و مستقل (دههٔ ۹۰)
جوایز، نامزدیها و دستاوردها (گزیده)
نامزد/دریافت تقدیر در رویدادهای دانشجویی و مستقل تئاتر (اطلاعات کامل بهروزشدنی)
معرفی/حضور آثار سینمایی مانند «آخرین بار کی سحر را دیدی؟» در بخشهای مسابقهٔ جشنوارهٔ فجر (نامزدیهای پروژه)
گفتوگو دربارهٔ مسیر حرفهای و نسبت با «خانوادهٔ سینمایی»
مهمترین پرسش منتقدان نسبت به بازیگرانِ فرزندانِ هنرمندان، نسبتِ رانت/مسیر مستقل است. فتحی در چند مصاحبه تأکید کرده که با وجود آشناییهای طبیعی، انتخابهای حرفهایاش از مسیرهای رسمی تولید انجام شده و حتی دربارهٔ «شهرزاد» روایت کرده که تماسِ نخست از دفتر تولید بوده است.
در عمل نیز بررسی کارنامه نشان میدهد که در کنار همکاری با پدر، با کارگردانانی چون فرزاد موتمن، عباس امینی، پوریا کاکاوند، بهروز شعیبی و… هم تجربههای متنوعی داشته است.
جهان شخصی و علایق
فتحی در گفتوگوها از موسیقی بهعنوان عنصر محوریِ روزمرهاش نام میبرد؛ از آوازِ سنتی تا رپِ درست ایرانی را میشنود. در میان بازیگرانِ جهانی به دنیل دیلوئیس، آل پاچینو و لئوناردو دیکاپریو علاقه دارد و در میان کارگردانان به کریستوفر نولان، اینیاریتو، تیم برتون، استیون اسپیلبرگ و مارتین اسکورسیزی. در کتابخوانی نیز به نویسندگان معاصر جهان (از موراکامی تا ادبیات آمریکای لاتین) علاقه نشان داده است.
حاشیهها؛ جمعبندی مستند
ماجرای نسبتدادهشده به ازدواج/رابطه: هر بار با تکذیب یا عدم تأیید رسمی پایان یافته است.
حضور در ریلز/کلیپهای وایرال: مربوط به سکانسهای «جیران» و «شهرزاد» و پلانهای احساسی یا اکشن.
سوالات دربارهٔ «ژن خوب»: پاسخ رایج او: استقلال مسیر و ارزشِ کارنامه.
شفافسازی دادهها
سالهای تولید/اکران برخی فیلمها (مثلاً «پریناز» و «کشتارگاه») با فاصله از زمان بازی ضبط شدهاند و در منابع، سالِ تولید و سالِ اکران جابهجا میآید؛ در جدول، هر دو شیوه با توضیح درج شده است.
وضعیت تأهل: تا زمانِ نگارش این مقاله، فتحی مجرد است و خبر رسمیِ ازدواج منتشر نشده.
پرسشهای متداول (FAQ)
امیرحسین فتحی متولد کجاست و چه زمانی؟ تهران، ۱۰ مهر ۱۳۷۲.
چگونه مشهور شد؟ با «شهرزاد» (نقش صابر عبدلی) و سپس «جیران» (سیاوش).
وضعیت تأهل؟ مجرد.
فیلمهای شاخص؟ «کشتارگاه»، «آخرین بار کی سحر را دیدی؟»، «گلدن تایم»، «پریناز»، «کیفر».
سریالهای شاخص؟ «شهرزاد»، «جیران»، «شاهگوش»، «قطب شمال»، «پردهنشین».
حاشیهٔ معروف؟ شایعات رابطه/ازدواج با همبازیها (تکذیب شده)، بحث «ژن خوب»، وایرالهای سکانسی.
جمعبندی
امیرحسین فتحی نمونهای از بازیگران جوانی است که با تلفیقِ پشتوانهٔ خانوادگی و تلاشِ شخصی، مسیر خود را در سینما و سریال پیدا کردهاند. او جسارت حضور در نقشهای تاریخی–رمانتیک و درامهای اجتماعی را توأمان دارد و در کنار محبوبیتهای مقطعی، به «کیفیت اجرا» و «ریتم بازی» توجه میکند.
با توجه به تنوع پروژههای اخیر در نمایش خانگی و سینما، میتوان انتظار داشت در سالهای پیش رو، نقشهای پختهتر و چالشبرانگیزتری از او ببینیم.
نظر شما چیه؟
امیرحسین فتحی با بازیهای صادقانه و پرحسش توانسته توجه بسیاری از مخاطبان را جلب کند. شاید شما هم با دیدن نقش او در ممنوعه یا کلمبوس شیفته بازی طبیعی و چهره آرامش شده باشید. حالا نوبت شماست تا احساس خود را با ما در میان بگذارید.
به نظر شما بهترین نقش امیرحسین فتحی در کدام اثر بوده است؟ آیا او را در نقشهای عاشقانه میپسندید یا در نقشهای جدی و پرتنش؟ لطفاً دیدگاهها و تجربههای خود را در بخش کامنتها با ما به اشتراک بگذارید تا این مقاله با حضور شما کاملتر و خواندنیتر شود. 🎭💬
