چگونه با دوچرخه تک چرخ بزنیم؟ آموزش کامل حفظ تعادل و کنترل فرمان

تک چرخ زدن با دوچرخه فقط یک نمایش خیابانی نیست. این مهارت ترکیبی از کنترل بدن، شناخت دوچرخه، حفظ تعادل، تمرکز و هماهنگی دست و پا است. خیلی‌ها سعی می کنند یکباره با کشیدن فرمان چرخ جلو را بالا ببرند و نتیجه اش افتادن، ترس یا حتی آسیب می شود.

در این مقاله از بخش سرگرمی ماگرتا، کامل مرحله به مرحله یاد می گیرید چطور ایمن تمرین کنید، چه حالتی با بدن بگیرید، چطور چرخ جلو را بالا بیاورید، چطور آن را بالا نگه دارید و چطور بدون افتادن دوباره روی دو چرخ برگردید.

اول ایمنی، بعد مهارت

قبل از هر چیز باید جلوی یک اشتباه بزرگ را بگیریم: تمرین تک چرخ در خیابان شلوغ یا سرعت بالا. این کار واقعا خطرناک است. در شروع باید در یک محیط خلوت، کاملا صاف، بدون سنگ و چاله، بدون ترافیک و بدون عابر تمرین کنید. فضای پارکینگ خلوت یا یک محوطه باز و آرام بهترین گزینه است.

نکات ایمنی پایه:

کلاه ایمنی همیشه باید روی سر باشد. افتادن به عقب و ضربه به سر رایج است چون در تک چرخ مرکز ثقل عقب می رود.

دستکش و زانوبند و در صورت امکان آرنج بند استفاده شود. وقتی تعادل به هم می ریزد، اولین واکنش این است که با دست روی زمین بیایید و پوست کف دستتان می رود.

ترمز عقب شما باید سالم و دقیق باشد. ترمز عقب در تک چرخ مثل نجات دهنده عمل می کند، چون اگر بیش از حد عقب رفتید با فشار خیلی سبک روی ترمز عقب می توانید چرخ جلو را دوباره پایین بیاورید.

لاستیک ها باید باد درست داشته باشند. لاستیک کم باد باعث می شود کنترل فرمان سخت شود، لاستیک خیلی سفت هم ممکن است روی دست اندازهای کوچک پرش ناگهانی ایجاد کند.

زین باید در وضعیتی باشد که بتوانید راحت وزن را عقب ببرید، نه خیلی بالا که مجبور شوید مرکز بدنتان را خیلی بکشید و نه خیلی پایین که اصلا نتوانید نیرو منتقل کنید.

یادتان باشد هدف اول شما این نیست که رکورد بزنید یا طولانی ترین تک چرخ را بروید. هدف اول این است که بدن و ذهن یاد بگیرند چه حسی دارد و چطور باید واکنش نشان دهند.

شناخت اصل ماجرا: نقطه تعادل

برای اینکه تک چرخ پایدار بماند، باید دوچرخه در حالتی قرار بگیرد که وزن بدن و نیرو از پدال ها باعث نگه داشتن چرخ جلو در هوا شود بدون اینکه مجبور باشید مدام با بازوها گلاویز شوید. این حالت را معمولا نقطه تعادل می نامند.

در نقطه تعادل سه چیز اتفاق می افتد:

1. وزن شما کمی به عقب منتقل می شود و باسن نزدیک به انتهای زین یا حتی کمی عقب تر قرار می گیرد.
2. دست ها فرمان را می گیرند اما قفل یا سفت نشده اند. بازوها کمی خم هستند تا بتوانند ضربه را جذب کنند.
3. پاها نیرویی ملایم و کنترل شده به پدال می دهند تا فقط چرخ جلو را بالا نگه دارند، نه این که آن را خیلی ناگهانی بالا بکشند.

اشتباه رایج مبتدی ها این است که فکر می کنند تک چرخ فقط یعنی فرمان را بکشی بالا. در واقع اصل موضوع حفظ نقطه تعادل است، نه فقط بالا آوردن چرخ جلو. بالا آوردن چرخ جلو ساده است. نگه داشتنش سخت است.

مرحله اول: تسلط روی بدن و دوچرخه قبل از بلند کردن چرخ جلو

قبل از اینکه اصلا بخواهید چرخ جلو را از زمین جدا کنید باید روی چند مهارت پایه مسلط باشید.

کنترل سرعت پایین
باید بتوانید با سرعت خیلی کم ولی پایدار رکاب بزنید بدون این که دوچرخه به چپ و راست بیفتد. اگر در سرعت خیلی کم مدام حالت مارپیچ می گیرید یعنی هنوز بدن و دست ها با فرمان هماهنگ نشده اند. این مهارت لازمه تک چرخه چون تک چرخ سرعت زیاد نمی خواهد.

ترمز گیری نرم با ترمز عقب
بایستید، کمی سرعت بگیرید و فقط با ترمز عقب ملایم ترمز کنید. احساس کنید چطور وزن رو به جلو منتقل می شود. بعد دوباره رکاب بزنید. این کار را چند بار تکرار کنید تا مغزتان عادت کند که ترمز عقب وسیله کنترل تعادل است، نه چیزی که فقط در لحظه آخر و با فشار شدید استفاده می شود.

عادت به انتقال وزن عقب
روی زین به عقب سر بخورید. یعنی عملا تمرین کنید که باسن خود را به سمت عقب ببرید و بالاتنه را کمی بالا بیاورید. این حرکت چیزی است که بعدا هنگام شروع تک چرخ باید طبیعی باشد. اگر الان همین حرکت برایتان عجیب است، باید چند دقیقه فقط همین را تمرین کنید.

گرفتن فرمان بدون قفل کردن آرنج
وقتی آرنجتان قفل است، اگر چرخ جلو بالا بیاید یا ناگهان پایین بیاید شما شوکه می شوید و دست ها تکان می خورند. در تک چرخ باید همیشه دامنه انعطاف در آرنج داشته باشید تا ضربات کوچک را جذب کنید.

اگر هنوز در این مرحله احساس می کنید دوچرخه شما را می برد نه شما دوچرخه را، بهتر است یک ذره بیشتر تمرین تعادل پایه کنید.

مرحله دوم: شروع تک چرخ با سرعت کنترل شده

حالا می رویم سراغ لحظه ای که همه منتظرش هستند یعنی لحظه بلند کردن چرخ جلو. اما این کار نباید ناگهانی باشد.

گام ها:

در یک سطح صاف با سرعت متوسط و راحت رکاب بزنید. منظور از سرعت متوسط این است که نه در آستانه ایستادن باشید و نه آنقدر تند بروید که کنترل از دست برود. سرعتی شبیه قدم تند یک آدم معمولی روی زمین.

دست ها را محکم اما منعطف روی فرمان نگه دارید. آرنج ها کمی خم. شانه ها شل.

وزن خود را با یک حرکت کنترل شده به سمت عقب ببرید. یعنی باسن را به سمت عقب زین هل بدهید و همزمان بالاتنه را کمی بالا بکشید.

همزمان یک فشار قوی و کوتاه با پدال پای غالب وارد کنید. این فشار باید ناگهانی و کوتاه باشد تا گشتاور به چرخ عقب منتقل شود و چرخ جلو از زمین جدا شود.

همین که چرخ جلو جدا شد، دیگر فشار انفجاری لازم نیست. در عوض باید با پدال زدن نرم و کوتاه ریتم را نگه دارید و با بدن در همان حالت عقب مانده بمانید.

نکته خیلی مهم: در همین لحظه باید انگشت شما یا دست شما آماده ترمز عقب باشد. اگر حس کردید دوچرخه بیش از حد به عقب می رود، خیلی خیلی آرام ترمز عقب را لمس کنید تا دماغه دوچرخه برگردد پایین و از افتادن به پشت جلوگیری شود.

تمرین اصلی در این مرحله این است که بتوانید فقط نیم ثانیه تا یک ثانیه چرخ جلو را در هوا نگه دارید بدون اینکه وحشت کنید و بدون اینکه چرخ جلو مثل سنگ بیفتد روی زمین.

مرحله سوم: پیدا کردن و نگه داشتن نقطه تعادل

وقتی بتوانید چند بار پشت سر هم چرخ جلو را بلند کنید و نیم ثانیه آن را بالا نگه دارید، حالا باید روی طولانی تر کردن این زمان کار کنید. اینجا جایی است که مفهوم نقطه تعادل واقعا معنی پیدا می کند.

در این مرحله شما یاد می گیرید با سه چیز تعادل را نگه دارید:

تنظیم خیلی ریز وزن بدن
اگر احساس کردید دوچرخه دارد زیاد به عقب می خوابد، یک ذره وزن را جلو بدهید. اگر دیدید در حال افتادن جلو هستید و چرخ جلو دارد می آید پایین، کمی بیشتر عقب بنشینید. این تغییرات باید لطیف و میلیمتری باشند، نه حرکات بزرگ.

کنترل فشار پا روی پدال
اگر حس کردید چرخ جلو در حال پایین آمدن است یعنی قدرت کم شده. یک فشار کوچک دوباره به پدال بدهید تا چرخ جلو برگردد بالا. اگر حس کردید زیادی بالا رفته است دیگر فشار ندهید و حتی اجازه دهید پدال کمی آزاد بچرخد.

لمس کوتاه ترمز عقب
ترمز عقب مثل یک کمربند ایمنی است. فقط یک اشاره خیلی سبک کافی است تا از افتادن به پشت جلوگیری کند. اگر با فشار شدید بگیرید، چرخ جلو محکم سقوط می کند و ممکن است تعادل شما را کاملا بگیرد. تمرین کنید که بتوانید فقط با یک لمس کوچک سرعت بلند شدن را کنترل کنید.

در این مرحله هنوز نیازی نیست خیلی دور بروید. وقتی توانستید یک تا دو متر تعادل را نگه دارید، یعنی کارتان در مسیر درست است.

نقش نگاه و وضعیت سر

چشم شما نباید دقیقا به چرخ جلو خیره باشد. وقتی خیلی پایین نگاه می کنید، بدن ناخودآگاه خم می شود و وزن جلو می رود و تعادل به هم می ریزد. بهتر است نگاهتان کمی جلوتر از دوچرخه باشد، نه خیلی دور، نه دقیقا زیر خودتان. این کمک می کند بدن در حالت بازتر و متعادل تری قرار بگیرد.

گردن هم نباید قفل شود. اگر شانه و گردن سفت باشند، حرکات تصحیح کننده ظریف بدن کند می شود و شما یا خیلی عقب می روید یا ناگهانی می افتید جلو.

وضعیت دست ها و فرمان

در تک چرخ فرمان قرار نیست نقش موتور کشنده را بازی کند. اگر با تمام زور فرمان را می کشید یعنی دارید با بازو چرخ جلو را بالا می آورید نه با انتقال وزن و قدرت پا. این روش کنترل ندارد و معمولا با سقوط سریع همراه است.

دست ها باید فرمان را ثابت نگه دارند، نه این که آن را به عقب پرت کنند. فرمان درواقع نقطه تکیه گاه است. اگر فرمان ناپایدار باشد، دوچرخه به چپ یا راست کج می شود. وقتی حس می کنید دوچرخه کمی به چپ یا راست می رود، با یک اصلاح کوچک مچ و شانه، فرم را برگردانید. این اصلاح باید خیلی نرم باشد. پیچاندن ناگهانی فرمان وقتی فقط روی چرخ عقب هستید تقریبا مساوی است با افتادن.

چطور از افتادن نترسیم

ترس طبیعی است و حتی مفید است چون باعث می شود با احتیاط تمرین کنید. اما ترس نباید باعث قفل شدن شما شود. برای مدیریت ترس چند تمرین ساده کاربردی است:

تمرین فرود کنترل شده
عمدا فقط چرخ جلو را نیم ثانیه بالا بیاورید و بعد با کنترل اجازه بدهید دوباره روی زمین برگردد. یعنی تک چرخ کوتاه، نه طولانی. این حس که می توانید هر وقت بخواهید چرخ جلو را پایین بیاورید اعتماد به نفس می دهد.

تمرین با دست روی ترمز
هر بار که شروع می کنید، یک انگشت آماده روی ترمز عقب نگه دارید. بدانید کافی است خیلی آرام لمس کنید تا دوچرخه به جای افتادن به پشت، دماغه اش برگردد پایین. وقتی مغز این موضوع را باور کند، ترس سقوط به پشت کم می شود.

استفاده از سطح نرم برای تمرین اولیه
تمرین روی یک سطح خیلی نرم یا شیب خیلی ملایم (نه شنی شل و ناهموار، بلکه زمینی که اگر افتادید زانو و دست کمتر آسیب ببیند) می تواند در شروع اعتماد ایجاد کند. اما دقت کنید سطح بیش از حد ناهموار تعادل را بدتر می کند. به دنبال محیطی باشید که هم امن باشد هم قابل پیش بینی.

تمرین های پیشرفتی برای حرفه ای تر شدن

وقتی توانستید چند متر تک چرخ بروید و کنترل داشته باشید، می توانید سراغ تمرین هایی بروید که دقت و پایداری شما را بالا می برند.

کنترل طولانی با ریتم پدال
هدف این است که با ریتم آرام اما یکنواخت پا کار کنید نه با فشارهای تند و قطع و وصلی. این باعث می شود حرکت نرم تر شود و دوچرخه کمتر بالا و پایین بپرد.

بازی با ارتفاع چرخ جلو
یک تمرین خوب این است که عمدا گاهی چرخ جلو را خیلی بالا نبرید، فقط چند سانتی متر از زمین جدا نگه دارید و سعی کنید همان را نگه دارید. این تمرین کنترل ظریف است. بعد کم کم ارتفاع را بیشتر می کنید. یعنی شما ارتفاع را مدیریت می کنید نه اینکه ارتفاع شما را مدیریت کند.

حفظ تعادل با یک دست
فقط وقتی امن و با مهارت هستید این کار را انجام دهید. بعد از اینکه تک چرخ پایدار شد، برای یک لحظه کوتاه یکی از دست ها را شل کنید (نه اینکه کاملا ول کنید فرمان را، بلکه سنگینی را بیشتر روی یک دست بیندازید). این تمرین کمک می کند مرکز ثقل بدن و حس توازن بدنی شما بهتر شود. این مرحله فقط برای زمانی است که روی تک چرخ کاملا مسلط شده اید.

کنترل در مسیر مستقیم
اغلب اولین تک چرخ ها به صورت مارپیچ پیش می روند چون سوار هنوز به نوسان بدن و فرمان عادت نکرده. تمرین کنید که در یک خط مستقیم ذهنی حرکت کنید. مثلا یک خط فرضی روی زمین در نظر بگیرید و سعی کنید روی آن بمانید. این تمرین باعث می شود حرکات اصلاحی شما ظریف تر و دقیق تر شوند.

کنترل هنگام پایین آوردن چرخ جلو
پایان تک چرخ هم مهم است. اگر چرخ جلو با ضربه محکم بیفتد، هم ممکن است دنده و فرمان ضربه بخورد هم ممکن است تعادل از دست برود و روی دسته ها پرت شوید. باید یاد بگیرید با ترمز عقب و انتقال وزن کمی به جلو، چرخ جلو آرام و کنترل شده روی زمین بنشیند.

خطاهای رایج و چطور اصلاحشان کنیم

این بخش شاید مهم ترین بخش برای جلوگیری از عادت های بد است.

خطای یک: فقط فرمان را می کشم
اگر تنها کاری که می کنید این است که فرم را به شدت عقب می کشید، تک چرختان یک لحظه بالا می آید و فوری می افتد. روش درست انتقال هماهنگ وزن بدن و فشار پدال است، نه کشیدن فرمان با بازو. برای اصلاح، قبل از کشیدن فرمان حتما باسن را عقب بدهید و پا را یک فشار کوتاه بدهید.

خطای دو: قفل کردن دست ها
بازوهای قفل شده یعنی هر ضربه کوچک باعث آشفتگی کل بدن می شود. راه حل این است که آرنج کمی خم باشد و دست ها مثل کمک فنر رفتار کنند، نه مثل میله آهنی.

خطای سه: نداشتن انگشت روی ترمز عقب
اگر بدون آماده بودن روی ترمز عقب تمرین می کنید عملا بدون کمربند ایمنی رانندگی می کنید. همیشه یک انگشت آماده داشته باشید تا در صورت بلند شدن بیش از حد جلو، با لمس سریع ترمز، جلو دوباره پایین بیاید.

خطای چهار: تمرین در سرعت خیلی پایین یا خیلی بالا
اگر خیلی کند باشید، کنترل فرمان سخت می شود و زاویه تک چرخ خیلی ناگهانی می شود. اگر خیلی تند باشید، در صورت از دست رفتن تعادل زمین خوردن شدیدتر است. سرعت متوسط و کنترل شده لازم است. تمرین کنید تا بدن بفهمد آن سرعت راحت دقیقا چه حسی دارد.

خطای پنج: فشار پدال ناگهانی و مداوم
بعضی ها بعد از بلند شدن چرخ جلو هنوز با همان شدت اول فشار می دهند. نتیجه اش این است که دوچرخه بیش از حد عقب می رود و مجبور می شوند بپرند پایین. راه حل این است که فقط لحظه اول فشار شدید باشد و بعد از آن فشارها باید کوتاه و کنترل شده باشند.

خطای شش: ندیدن جلو
خیره شدن به لاستیک جلو باعث می شود بدن ناخودآگاه خم شود و تعادل به هم بخورد. باید نگاه کمی جلوتر باشد تا بدن در حالت باز و متعادل بماند.

آمادگی جسمی و ذهنی

تک چرخ فقط مهارت تکنیکی نیست، به بدن و ذهن هم مربوط است.

قدرت پا
قدرت پا یعنی توانایی شما برای ایجاد یک فشار کنترل شده و ناگهانی روی پدال. انجام اسکات با وزن بدن خودتان، بالا رفتن از پله ها و دوچرخه سواری معمولی با مقاومت متوسط کمک خوبی است.

پایداری مرکزی بدن
شکم و کمر نقش مهمی در ثابت نگه داشتن نیم تنه دارند. اگر بدن میانی (کور) ضعیف باشد، در همان لحظه اول که وزن را عقب می برید، بالاتنه لق می شود و تعادل می رود. تمرین های ساده مانند پل، دراز و نشست کنترل شده و نگه داشتن پلانک می تواند کمک کند.

آرامش ذهن
اگر ذهن شما درگیر ترس یا استرس باشد، تمام بدن سفت می شود. باید از نزدیک به آهسته شروع کنید. هر پیشرفت کوچک را به خودتان تبریک بگویید. به جای اینکه هدف بگذارید امروز 20 متر تک چرخ بروم، هدف بگذارید امروز فقط 3 بار چرخ جلو را تمیز و کنترل شده بالا بیاورم و سالم پایین بیاورم. تک چرخ یک مسیر تدریجی است نه یک جهش ناگهانی.

پرسش های متداول

برای شروع تک چرخ با دوچرخه به چه تجهیزاتی نیاز دارم؟
حداقل کلاه ایمنی الزامی است. بهتر است دستکش و محافظ زانو و آرنج هم داشته باشید. ترمز عقب سالم و قابل کنترل، لاستیک با باد مناسب و یک محیط امن، صاف و خلوت برای تمرین لازم است. هدف در شروع محافظت از سر و مفاصل و تمرین در فضای بدون مزاحمت است.

بهترین سرعت برای شروع تک چرخ چه قدر است؟
نه خیلی کند و نه خیلی تند. سرعت باید آنقدر باشد که دوچرخه تعادل جانبی خودش را تا حدی نگه دارد، ولی آنقدر زیاد نباشد که اگر کنترل از دست رفت با شدت زمین بخورید. چیزی شبیه سرعت قدم تند یک آدم روی زمین. وقتی به این سرعت عادت کردید، همان را مبنای تمرین بگذارید.

چطور چرخ جلو را بالا بیاورم بدون اینکه از عقب بیفتم؟
باسن را به عقب ببرید، بالاتنه را کمی بالا بیاورید و همزمان یک فشار کوتاه و محکم روی پدال بدهید. در همان لحظه که چرخ جلو جدا شد، فشار پدال را کم کنید و یک انگشتتان آماده روی ترمز عقب باشد. اگر حس کردید زیادی عقب می روید، خیلی آرام ترمز عقب را لمس کنید تا چرخ جلو پایین بیاید.

نقطه تعادل یعنی چه؟
نقطه تعادل حالتی است که وزن بدن، فشار پا روی پدال و وضعیت بالاتنه به شکلی هماهنگ شده که چرخ جلو در هوا می ماند بدون اینکه شما مجبور باشید هر ثانیه با زور بازو آن را نگه دارید. در این حالت شما دیگر فقط بلند نکرده اید، بلکه نگه داشته اید. یادگیری این حس زمان می برد و با تمرین و اصلاح های کوچک وزن و ترمز عقب به دست می آید.

چرا باید همیشه انگشت روی ترمز عقب باشد؟
چون ترمز عقب در تک چرخ نقش نجات دهنده دارد. اگر دوچرخه بیش از حد عقب برود و نزدیک باشد شما به پشت بیفتید، همان لمس کوتاه ترمز عقب باعث می شود دماغه دوچرخه برگردد پایین و شما دوباره روی دو چرخ قرار بگیرید. بدون این کنترل، کوچک ترین اشتباه می تواند به سقوط منجر شود.

چطور بفهمم آماده ام در مکان شلوغ تر یا جلوی بقیه تک چرخ بزنم؟
وقتی بتوانید در یک محیط خلوت چند متر بدون افتادن و بدون حرکات عصبی و ناگهانی فرمان بروید، وقتی بتوانید چرخ جلو را آرام و کنترل شده پایین بیاورید و وقتی واکنش شما به بالا رفتن بیش از حد عقب، لمس خیلی نرم ترمز عقب باشد نه پریدن از دوچرخه. تا وقتی این سه شرط را ندارید، وارد فضای شلوغ نشوید.

چرا تک چرخ من همیشه مارپیچ می شود؟
مارپیچ شدن معمولا از دو چیز می آید: یا بازوها سفت هستند و فرمان را قفل کرده اید، یا وزن بدن ثابت نیست و هر لحظه یک طرفی می شوید. راه حل این است که آرنج ها را کمی خم و نرم نگه دارید و وزن را آرام و میلیمتری جابه جا کنید، نه با حرکات ناگهانی پهلو. تمرین نگاه رو به جلو هم به مستقیم رفتن کمک می کند.

چقدر طول می کشد تا تک چرخ حرفه ای بشوم؟
هیچ عدد واحدی وجود ندارد چون بستگی به تعادل پایه، آمادگی بدنی، کنترل ترمز و اعتماد به نفس دارد. بعضی ها در چند جلسه یاد می گیرند چرخ جلو را بالا نگه دارند و چند متر بروند، بعضی ها هفته ها طول می کشد تا فقط از ترس اولیه عبور کنند. مهم این است که هر بار تمرین کوتاه، کنترل شده و بدون آسیب باشد و فشار روانی زیادی روی خودتان نگذارید.

بعد از چند تمرین پا و کمرم خسته می شود. عادی است؟
بله. تک چرخ فشار ناگهانی روی پا و در عین حال درگیری جدی روی ناحیه میان تنه وارد می کند. خستگی در ران و مرکز بدن طبیعی است. اگر درد تیز یا غیرعادی در زانو یا کمر حس کردید، استراحت کنید و اجازه دهید بدن ریکاوری شود. انجام حرکات کششی سبک بعد از تمرین مفید است.

بعد از بالا آوردن چرخ جلو، پایین آوردنش خیلی محکم است. چه کنم؟
شما باید یاد بگیرید فرود کنترل شده داشته باشید. یعنی قبل از اینکه چرخ جلو بخواهد یکباره بیاید پایین، کمی وزن را جلو بیاورید و در عین حال ترمز عقب را خیلی خیلی آرام فشار دهید تا سرعت چرخ عقب لحظه ای کم شود و چرخ جلو با نرمی بیشتری زمین را لمس کند. تمرین فرود نرم به اندازه تمرین بلند کردن مهم است.

نتیجه گیری

یاد گرفتن تک چرخ با دوچرخه یک مسیر تدریجی است، نه یک حرکت شانسی. شما باید اول ایمنی را جدی بگیرید، بعد کنترل پایه دوچرخه را در سرعت کم یاد بگیرید، سپس با انتقال وزن و یک فشار کوتاه روی پدال چرخ جلو را بلند کنید و با ترمز عقب و تغییر وزن، آن را در نقطه تعادل نگه دارید. مهم تر از همه اینکه هر پیشرفت کوچک را ارزشمند بدانید و عجله نکنید چون تک چرخ درست یعنی ترکیب کنترل، هماهنگی، آرامش و احترام به ایمنی.

به اشتراک گذاری نظرات شما

شما چطور تمرین تک چرخ را شروع کردید. اولین باری که موفق شدید چرخ جلو را حتی نصف ثانیه در هوا نگه دارید چه حسی داشت. آیا بیشتر با ترس افتادن به عقب درگیر بودید یا مشکل نگه داشتن تعادل در مسیر مستقیم داشتید. اگر ترفند خاصی برای بهتر نگه داشتن نقطه تعادل، استفاده از ترمز عقب یا فرود نرم دارید، تجربه تان را بنویسید تا بقیه هم بتوانند با خیال راحت تر و با ریسک کمتر این مهارت جذاب را یاد بگیرند.