نقدها و نمرات منتقدان برای فیلم Once Upon a Time in Hollywood منتشر شد

فیلم روزی روزگاری در هالیوود – Once Upon a Time In Hollywood ، یک فیلم در ژانر درام ، تاریخی ، اسرارآمیز ، دلهره‌آور ، کمدی و جنایی ، محصول شرکت کلمبیا پیکچرز – Columbia Pictures است و به نویسندگی و کارگردانی کوئنتین تارانتینو می باشد فیلم روزی روزگاری در هالیوود در تاریخ 21 می 2019 (31 اردیبهشت 1398) در هفتاد و دومین جشنوارهٔ کن به نمایش درآمد و تا به امروز نمرات و نقدهای مثبتی از سوی منقدان دریافت کرده است.

در این فیلم پرستاره، بازیگرانی مثل: مارگو رابی,  برد پیت,  لئوناردو دی‌کاپریو,  داکوتا فانینگ,  آل پاچینو,  تیم راث و کرت راسل  به ایفای نقش پرداخته اند.

لازم به ذکر است که این اثر برای اکران در سینماهای ایالات متحده برای تاریخ ۲۶ جولای ۲۰۱۹ (۴ مرداد ۱۳۹۸) تنظیم شده بود. در ادامه با ماگرتا همراه باشید.

[su_note note_color=”#FCEB71″ text_color=”#000000″ radius=”7″] کوئنتین تارانتینو کارگردان فیلم هایی هم‌چون فیلم هشت نفرت انگیز – The Hateful Eight ، فیلم جنگوی زنجیر گسسته – Django Unchained ، فیلم گرایند هاوس – Grindhouse ، فیلم ضد مرگ – Death Proof ، فیلم بیل را بکش بخش ۱ – Kill Bill: Volume 1 و فیلم بیل را بکش بخش 2 – Kill Bill: Volume 2 بوده است. [/su_note]

خلاصه ای از داستان فیلم روزی روزگاری در هالیوود – Once Upon a Time In Hollywood که منتشر شده است را می توانید بخوانید :

ما با فیلم روزی روزگاری در هالیوود به سال ۱۹۶۹ و شهر لس آنجلس می‌رویم؛ زمانی که همه چیز در حال تغییر کردن است. در این برهه زمانی بازیگر محبوب و ستاره تلویزیون یعنی ریک دالتون (با بازی لئوناردو دی‌کاپریو) و بدلکار همیشگی او یعنی کلیف بوث (با بازی برد پیت) به شدت در تلاش هستند تا در صنعت فیلمسازی‌ای که دیگر به سختی آن را می‌شناسند و دیگر مثل قبل نیست، راهی برای خودشان باز کنند. نهمین فیلم یکی از بهترین نویسندگان و کارگردان‌های هالیوود یعنی کوئنتین تارانتینو دارای یک تیم بازیگری بزرگ و چندین خط داستانی مختلف است؛ آن هم به مناسبت آخرین سال‌های دوران طلایی هالیوود.

از مجموع نقدهابی که به این فیلم تا کنون وارد شده است، همگی آنرا مثبت ارزیابی کرده‌اند و از مجموع نمرات به ثبت رسیده برای آن، نمره‌ی بسیار خوب 85 از 100 را در وبسایت متاکریتیکس برای خودش به ثبت رسانید. تا اینجای کار Once Upon a Time in Hollywood هفتمین فیلم سال 2019 است و باید منتظر ماند و عملکرد آنرا در جدول باکس آفیس هم دید. در ادامه چند نقد کوتاه از منتقدان سرشناس سینمای جهان را می خوانیم :

[su_box title=”سورن اندرسن از سیاتل تایمز ، امتیاز 63 از 100” box_color=”#B6D9F8″ title_color=”#000000″ radius=”7″]روند پیشروی این فیلم و داستان آن می‌تواند کمی مشکل‌ساز باشد. تا حدودی بخش‌های اولیه این اثر خسته کننده است؛ زیرا زمان زیادی صرف این می‌شود که شخصیت‌ها درون ماشین‌های خود مدام در بزرگراه‌ها، خیابان‌های فرعی و بلوارهای اطراف هالیوود می‌چرخند.[/su_box] [su_box title=”دیوید رونی از The Hollywood Reporter ، امتیاز 70 از 100” box_color=”#B6D9F8″ title_color=”#000000″ radius=”7″]تارانتینو در فیلم جدیدش یعنی «روزی روزگاری در هالیوود» با فیلم ها و سریال های درجه دو آمریکایی، وسترن های اسپاگتی، هنرهای رزمی، موزیک محبوب و فرهنگ عامه ی لس آنجلس در دهه 60 تجدید میثاق کرده است.

در نهمین اثرش به نظر می رسد او به حدی در کارش مسلط است تا جایی که می تواند مردم را علیه خود بخنداند. مخاطبان نیز بدون شک می دانند که می توانند از فیلم او لذت ببرند ، حتی اگر این فیلم پر از مسیرهای انحرافی ، تکرار مکررات و اطلاعات گمراه کنده ای باشد که با آهستگی دو ساعت به طول بیانجامد و در پایان نیز با یک اوج بسیار خشن که انگار بدون فیلمنامه است، به پایان برسد. این فیلم یک نامه ی عاشقانه به دوران کودکی تارانتینو است که پایان نیز به شکل دیوانه واری ، پایان یک دوره را نشان می دهد.[/su_box] [su_box title=”الن نگ از Film Threat ، امتیاز 70 از 100” box_color=”#B6D9F8″ title_color=”#000000″ radius=”7″]این فیلم یک اثر خیلی خوب است… یک نسخه بهتر نسبت به فیلم Hail Caesar (درود بر سزار) برادران کوئن؛ فیلمی که مدام در طی تماشای اثر تارانتینو در ذهن من ظاهر می‌شد.[/su_box] [su_box title=”برایان ترویت از یو اس ای تودی ، امتیاز 75 از 100” box_color=”#B6D9F8″ title_color=”#000000″ radius=”7″]دیدگاه و چشم‌انداز تارانتینو از سال ۱۹۶۹ نسبت به هالیوود کاملا صحیح و زنده به نظر می‌رسد؛ آن هم با وجود آن الکتریسیته بسیار زیادی که بین دو بازیگر اصلی آن یعنی لئوناردو دی‌کاپریو و برد پیت وجود داشت. البته علاوه بر آن، ایفای نقش فوق‌العاده‌ی مارگو رابی در نقش شارون تیت هم کمک زیادی به آن کرده بود.[/su_box] [su_box title=” لوون گلیبرمن از Variety ، امتیاز 80 از 100” box_color=”#B6D9F8″ title_color=”#000000″ radius=”7″]دی کاپریو و برد پیت، آنچنان نقش‌های خود را به خوبی ایفا می‌کنند که ما خوشحالیم که می‌توانیم عقب بایستیم و تماشا کنیم که تارانتینو در هر جهتی که می‌خواهد فیلم را ببرد.[/su_box] [su_box title=”جاستین چنگ از لس آنجلس تایمز ، امتیاز 90 از 100” box_color=”#B6D9F8″ title_color=”#000000″ radius=”7″]25 سال پس از آنکه «قصه ­ی عامه پسند» موفق به دریافت نخل طلا از جشنواره کن شد؛ حالا با فیلم دیگری از تارانتینو روبرو هستیم که می تواند به همان اندازه تاثیرگذار و جریان ساز باشد. به نظر می رسد در این فیلم برای اولین بار است که تارانتینو قرار است با اتفاقات دنیای واقعی مثل رومن پولانسکی ، شارون تیت و افراد دار و دسته ی منسن نیز درگیر باشد و این مضامین قطعا فیلم را در برابر لو رفتن داستان بسیار مقاوم خواهد کرد زیرا اغلب مردم داستان آن را می دانند. اما من تمام تلاش خودم را خواهم کرد تا از خواسته ی آقای تارانتینو و همکارانش برای لو ندادن داستان این فیلم تبعیت کنم. اگر می خواهید تا حس خلوص دیدن فیلم برای اولین بار را برای خود حفظ کنید، توصیه می کنم تا زمان اکران عمومی آن در 26 جولای دیگر چیزی راجع به آن نخوانید.[/su_box] [su_box title=”بیلگ ابیری از New York Magazine ، امتیاز 90 از 100” box_color=”#B6D9F8″ title_color=”#000000″ radius=”7″] این کیفیت همراه با ظرافت بزرگترین نقطه‌ی قوت فیلم است. در فیلم چندین ویژگی بارز وجود دارد، بعضی اوقات طنز، گاهی بدجنسی و گاهی و هم خشونت، اما شاید قوی‌ترین موضوع طولانی بودن آن است. به ظاهر بی هدف است اما در میانه به چیزی که باید می‌رسد.[/su_box] [su_box title=”پیتر بردشاو از گاردین ، امتیاز 100 از 100” box_color=”#B6D9F8″ title_color=”#000000″ radius=”7″]این کمدی سیاه از «کوئنتین تارانتینو» به یک برداشت رستگارانه به سبک قصه­ی عامه پسند از کابوس «منسن» در اواخر دهه 60 در کالیفرنیا دست می­یابد. رنگ های فیلم از آبی آسمان گرفته تا طلایی غروب بسیار شوکه کننده، جذاب و سرگیجه آور هستند. همان رنگ های گرم و صمیمی که «ماما کاس» درباره ی آنها آواز خوانده است. لس آنجلس سال 1969 با آن فرهنگ عامه ی ویژه اش ، کاملا به سلیقه ی تارانتینو از آب درآمده است. یکی از بهترین سکانس های فیلم وقتی است که «کلیف» به عنوان بدل باید با «بروس لی» مبارزه کند. نمی دانم تارانتینو چطور این را تصور کرده اما من حتی پس از گذشت سه دقیقه از پایان این سکانس همچنان در حال خندیدن بودم.[/su_box] [su_box title=”پیتر تراورس از رولینگ استون ، امتیاز 100 از 100” box_color=”#B6D9F8″ title_color=”#000000″ radius=”7″]تمام بازیگران این اثر، صرف نظر از نقش بزرگ یا کوچکی که ایفا می‌کنند، سعی کردند که بهترین نسخه خود را در این فیلم به نمایش بگذارند. برای برخی افراد ممکن است مدت زمان ۲ ساعت و ۴۰ دقیقه خیلی زیاد به نظر برسد. اما من اصلا نمی‌توانستم پلک بزنم.[/su_box] [su_box title=”جان بلیزدیل از CineVue ، امتیاز 100 از 100” box_color=”#B6D9F8″ title_color=”#000000″ radius=”7″]«روزی روزگاری در هالیوود» یک فیلم کاملا لس‌آنجلسی است و این فرصت را به ما می‌دهد تا در آن غرق شویم. همچنین در فرهنگ آن دوران با سریال‌های تلویزیونی، قطعات موسیقی و صدای رادیو که در پس‌زمینه در حال پخش شدن هستند نیز غرق می‌شویم. این فیلم مانند یک رمان بزرگ درباره ی لس‌آنجلس است. نقش‌آفرینی‌ها بسیار عالی و فوق‌العاده‌اند و دیدن نقش‌آفرینی برد پیت و لئوناردو دی کاپریو در کنار یکدیگر لذت خاصی راه به همراه دارد. «روزی روزگاری در هالیوود» فیلمی برجسته، زیبا و بی‌رحمانه است. این بهترین فیلم تارانتینو پس از «بیل را بکش» یا شاید «قصه ی عامه پسند» است.[/su_box] [su_box title=” برایان تالریکو از RogerEbert.com ، امتیاز 100 از 100” box_color=”#B6D9F8″ title_color=”#000000″ radius=”7″]من از یک موضوع کاملا مطمئن هستم… اصلا نمی‌توانم برای دوباره دیدن این فیلم صبر کنم. این اثر دارای چندین لایه مختلف و جاه‌طلبانه است؛ محصول یک فیلمساز توانا و با اعتمادبه‌نفس که برای ساخت آن با هنرمندان و اعضایی کار کرده که کاملا با دیدگاه و سبک او همخوانی دارند. تک تک قسمت‌های این اثر متناسب است. هر تصمیم با دقت بسیار زیاد اتخاذ و انجام شده است.[/su_box]