نقد و بررسی بازی My Friend Pedro – یک شاهکار دو بعدی !

نقد و بررسی بازی My Friend Pedro – بازی My Friend Pedro از بازی های موفق سال ۲۰۱۹ می باشد که توانسته نظر مثبت بسیاری از گیمرها را جلب کند و نقدهای با نمرات بالایی داشته باشد. این بازی در سبک اکشن، خشونت آمیز و ۲ بعدی است که استودیو DeadToast Entertainment وظیفه توسعه و انتشار این اثر را داشته است . بازی کامپیوتری “دوست من پدرو” درباره ی رویاپردازی، رفاقت و نابودی هرکسی که سر راهتان قرار گرفته می باشد!

بازی My Friend Pedro در حقیقت یک عنوان کاملا جدید نیست؛ بلکه نسخه‌ای ارتقا یافته از عنوانی ساخته شده با همین نام است که توسط نرم افزار Flash توسعه یافته بود و سال‌ها پیش بر روی وب سایت‌های آنلاینی مثل Newgrounds قرار گرفت.

بازی My Friend Pedro برای دو پلتفرم کامپیوتر شخصی و نینتدو سیوئیچ عرضه شده است. در ادامه به نقد و بررسی این بازی دوست داشتنی پرداخته ایم ، با ماگرتا همراه باشید.

بازی My Friend Pedro از داستان خاصی بهره نمی‌برد و صرفا دلیلی برای شروع به قلع و قمع کردن دشمنان را به شما ارائه می‌کند. اما نکته‌ی جالب اینجاست که علیرغم وجود نداشتن یک داستان کامل، بازی موفق شده است که روند غیر قابل پیش بینی‌ای را ارائه دهد و بازیکن را مداوما غافل‌گیر کند.

در نتیجه، هر وقت که فکر می‌کنید دیگر چیز دیوانه واری برای نشان داده شدن وجود ندارد، ناگهان بازی مورد بعدی را رو می‌کند و یا موضوعاتی را برملا می‌کند که اصلا انتظار آن‌ها را نداشتید. از سویی دیگر نیز این پدرو است که با سخنانش مداوما همه چیز را به مسخره می‌گیرد.

ولی در کل  روایتِ داستان از جایی شروع می‌شود که شما در نقش یک کاراکتر بی نام و نشان در یک مکان مجهول و توسط موزی به نام Pedro بیدار می‌شوید! دراصل ریشه این موز برمیگردد به بیماری شیزوفرنی که کاراکتر شما اون رو همراه خودش حمل میکند، با دستورات این موز شما مامور به کشتن یک سری اشخاص می‌شوید و بعد از این اتفاق جایزه‌ای برای کشتن شما تایین می‌شود، مسئله کمی بالا میگیرد و بازیکنان حالا باید بفهمند چه کسی برای سرشان جایزه مشخص کرده است و خب بارِ اصلیِ داستان از اینجا شروع می شود.

کسی برای داستان به سراغ این عنوان نمی‌آید، چون که جاذبه‌ی اصلی آن در گیم پلی نهفته شده است و خوشبختانه همان طور که انتظار می‌رفت، بازی از این نظر واقعا معرکه است. گیم پلی این بازی از نظر نوع آن، بسیار شبیه به سایر بازی‌های شوتر دو بعدی و مخصوصا عنوان معروف Shadow Complex است.

شما در طول مراحل می‌توانید به 5 اسلحه‌ی مختلف (کلت، Uzi، شاتگان، Rifle و اسنایپر) دسترسی داشته باشید و با استفاده از آن‌ها و یا با شلیک به عوامل محیطی‌ای همچون سطوح قابل تخریب، بشکه‌ها و منابع بنزین به جای درگیری مستقیم، دشمنان را از بین ببرید. اما تفاوتی که My Friend Pedro با سایر بازی‌های این ژانر دارد، این است که شخصیت اصلی از نظر فیزیکی به شدت تواناست و عملا یک ماشین کشتار آکروباتیک به شمار می‌رود.

در My Friend Pedro، شخصیت اصلی نه تنها از توانایی Bullet Time برای کند کردن زمان استفاده برخوردار است، بلکه همچنین قادر است تا خیلی راحت بر روی زمین و هوا به انجام حرکات نمایشی بپردازد. حتی اگر بخواهید، می‌توانید تا با انتخاب یکی از اسلحه‌های Dual-Wield (کلت و Uzi) به دو هدف به صورت همزمان شلیک کنید. چنین مواردی باعث شده‌اند تا توان تهاجمی بازیکن به شدت بالا برود.

در نتیجه، چگونگی درگیر شدن با دشمنان به خودتان بستگی دارد. می‌توانید از فاصله‌ی نزدیک و با استفاده از حالت Dual-Wield یا با لگد زدن به دشمنان حمله کنید و یا اگر میزان جانتان کم است و نمی‌خواهید ریسک کنید، آن‌ها را از راه دور و با استفاده از نارنجک و اسنایپر از پای در بیاورید. حتی اگر بخواهید و امکانش هم وجود داشته باشد، می‌توانید ماهیتابه‌ای را که در اوایل مرحله پیدا کرده‌اید را تا انتهای مرحله با خودتان حمل کنید و با منحرف کردن شلیک‌هایتان توسط آن به نابود کردن دشمنان بپردازید.

درست است که نحوه‌ی انجام تمام این کارها در نگاه اول فوق العاده سخت و تا حدی هم نامفهوم به نظر می‌آید، ولی این موضوع به این خاطر است که جملات نمی‌توانند گویای میزان سادگی یادگیری این توانایی‌ها و جذابیت استفاده از آن‌ها باشند. فقط کافیست که مدتی به انجام بازی بپردازید تا حسابی در آن حرفه‌ای شده و به ناگهان کارکترتان را در حال معلق زدن در آسمان و شلیک به هدف‌های مختلف در آن واحد ببینید.

اینجاست که جذابیت بازی چندین برابر می‌شود و به لطف آلبوم موسیقی استثنایی و فوق العاده‌ی بازی، این هیجان خالص است که به صورت مستقیم به سمتتان سرازیر می‌شود. البته بازی پایش را از این هم فراتر می‌گذارد و در طول گیم پلی، بارها طراحی و نوع مراحلش را تغییر داده و موارد مختلفی از قبیل مبارزه بر روی موتور سیکلت در بزرگراه به سبک جان ویک، و یا مبارزه در حین سقوط آزاد از بالای یک ساختمان را پیش رویتان قرار می‌دهد که هیجان آن را حتی بیشتر از قبل می‌کنند. البته تمام این تغییرات ممکن است به مذاق یک سری از کاربران خوش نیاید.

مراحل بازی در ابتدا تنها بر روی کشتن دشمنان تمرکز دارند. اما هر چقدر بیشتر در این عنوان پیشروی می‌کنید، کم کم طراحی مراحل به سمت و سویی می‌رود که تمام توانایی‌های شما در انجام فعالیت‌های مختلف را به چالش بکشد. در نتیجه با مراحلی روبرو خواهید شد که مهارت شما در پلتفرمینگ و دوری کردن از مبارزه با تجهیزات مکانیکی دشمن، یا حل معما در کنار مبارزه را خواهند سنجید. این مورد به راحتی می‌تواند باعث عدم رضایت آن دسته از کاربرانی شود که درگیری با دشمنان را بیشتر می‌پسندند. ولی از بعضی لحاظ، عامل مهمی بر پیشرفت بازیکن نیز محسوب می‌شود.

دلیل این امر نیز این است که استفاده درست و بجا از حرکات آکروباتیک و توانایی‌های کارکتر اصلی، نه تنها نقش مهمی در تعیین سرنوشت مبارزات دارد، بلکه مستقیما به سیستم امتیاز دهی بازی نیز مربوط است. مبارزات در مراحل انتهایی بازی و مخصوصا باس فایت پایانی، به شدت سخت و چالش برانگیز شده و تمامی مهارت‌های بازیکن در استفاده از مکانیک‌های مختلف را طلب می‌کنند.

در نتیجه، توانایی بازیکن در تعویض مداوم هدف‌های ثانویه، استفاده درست از حرکت جاخالی دادن برای دفع گلوله‌ها و همچنین استفاده‌ی درست از Bullet Time به شدت به چالش کشیده می‌شود. از طرفی دیگر، برای به اتمام رساندن مراحل بازی با Rankهای بالا، بازیکن می‌بایست علاوه بر استفاده از حرکات نمایشی، از ضربه خوردن جلوگیری کرده و سرعت بالایی نیز در طی کردن موانع مراحل داشته باشد و اینجاست که اهمیت نیاز به ارتقای توانایی‌های پلتفرمینگ بازیکن ممشخص می‌شود.

با این حال، شاید تنها مشکلی که در این بین وجود داشته باشد، مدت زمان کوتاه بازی باشد. My Friend Pedro عنوان طولانی‌ای نیست و می‌توان آن را در 4 ساعت یا حتی کم‌تر، به پایان رساند. از آن جایی هم که ذات بازی به صورت یک عنوان Score Attack شکل گرفته است، این عنوان در حال حاضر دارای هیچ بخش اضافه و یا مورد قابل بازگشایی‌ای نیست. بنابراین تنها کاری که می‌توان پس از اتمام بازی انجام داد، تکرار مجدد مراحل بر روی درجه سختی‌های بالاتر و یا برای دریافت امتیازات بالاتر است.

برای خلق گرافیکِ My Friend Pedro از اِنجینِ گرافیکیِ Unity 5 استفاده می‌شود، دراصل با یک بازی دو بُعدی طرف هستیم که شباهت‌هایی به عناوین Rayman و مجموعه Ori دارد. موتورِ یونیتی توانایی‌های خودش را در خلق اتمسفرِ بازی نشان می‌دهد و درواقع شاهد یک عنوان با گرافیک بهینه و قابل قبول هستیم.

تنوع محیطی بازی به مراتب باعث میشه تا از تجربه بازی دلسرد نشین و علاوه بر اون سرعت بازی نیز لطمه‌ای به گرافیک نمی‌زند، اما درکل اگه بخوایم راجع به این بخش حرف بزنیم میتوانیم بگوییم که جایِ کار بیشتری روی گرافیک این بازی وجود داشت، گرچه که نمیشه از گرافیک بازی به عنوان یه بازی 2بُعدی ایراد گرفت.

هوش مصنوعی این عنوان نیز همانطور که مشخصه عمل می‌کند، یعنی دشمن با دیدن شما بلافاصله دست به اسلحه برده و به شما شلیک خواهد کرد، چیزی که اکنون مشخص می‌شود این است که هوش مصنوعی بازی نیز آنچنان پیچیده نیست و در این زمینه هم شاهد یه بازی قابل‌قبول هستیم و خب با انتخاب درجه‌های سختی متفاوت این هوش مصنوعی میتواند گیمر رو به شدت به چالش بکشد.

در آخر باید گفت که بازی My Friend Pedro دقیقا به همان اندازه‌ای که باید جذاب و دیوانه‌وار است و به خوبی این احساس را به شما می‌دهد که یک قهرمان شکست‌ناپذیر درون یک بازی هستید. درست است که بازی هنگامی که به انتهای خود نزدیک می‌شود جذابیت اولیه خود را از دست می‌دهد ولی ارزش تکرار پذیری بالایی دارد و به شخصه به محض تمام کردن بازی آن را دوباره و با یک درجه سختی بالاتر شروع کردم. در نهایت هرچه بیشتر ذهن خلاقی برای به قتل رساندن انسان‌ها داشته باشید لدت بیشتری نیز از بازی My Friend Pedro خواهید برد.