معنی کلمات و آرایه های درس شانزدهم فارسی دهم ♨️ خسرو

معنی کلمات و آرایه های درس شانزدهم خسرو فارسی دهم ؛ در این مقاله معنی لغات و آرایه های ادبی و زبانی متن و شعر درس خسرو ۱۶ شانزدهم کتاب ادبیات فارسی دهم انسانی ، تجربی ، ریاضی و فنی حرفه ای و کاردانش متوسطه دوم را قرار داده ایم. در ادامه با بخش آموزش و پرورش ماگرتا همراه ما باشید.

همچنین بخوانید: جواب سوالات کارگاه متن پژوهشی درس شانزدهم فارسی دهم

معنی و ارایه های ادبی و زبانی درس 16 شانزدهم خسرو فارسی دهم

در زیر می توانید معنی لغات و قلمرو ادبی و زبانی درس خسرو ۱۶ شانزدهم فارسی دهم را مشاهده کنید:

از سال چهارم تا ششم ابتدایی با خسرو هم کلاس بودم. در تمام این مدّتِ سه سال نشد که یک روز کاغذ و مدادی به کلاس بیاورد یا تکلیفی انجام دهد. با این حال، بیشتر نمره‌هایش بیست بود. وقتی معلمّ برای خواندنِ انشا، خسرو را پای تخته صدا می‌کرد، دفترچۀ من یا مصطفی را که در دو طرف او روی نیمکت نشسته بودیم، برمی داشت و صفحۀ سفیدی را باز می‌کرد و ارتجالاً انشایی می‌ساخت و با صدای گرم و رسا به اصطلاح امروزی‌ها «اجرا می‌کرد» و یک نمرۀ بیست با مبلغی آفرین و احسَنت تحویل می‌گرفت و مثل شاخ شمشاد می‌آمد و سرِ جایِ خودش می‌نشست!

قلمرو زبانی: ارتجالاً: بی درنگ، بدون اندیشه سخن گفتن یا شعر سرودن
رسا: صفت مشتق (بن مضارع + ا)، بلند
شاخ: شاخه
شمشاد: درختی است دارای برگ‌های کوچک گرد که همیشه سبزاست چوب آن ستبر و محکم است و برای ساختن اشیـا چوبی است. به عنوان زینت هم در باغ‌ها و باغچه‌ها کشت می‌شود.
مبلغ: مقدار
احسنت: آفرین (احسن: بهتر)

قلمرو ادبی: مثل شاخ شمشاد می‌آمد: تشبیه

و امّا سبک «نگارش» که نمی‌توان گفت؛ زیرا خسرو هرگز چیزی نمی‌نوشت؛ باید بگویم سبکِ «تقریر» او در انشا تقلیدی بود کودکانه از گلستانِ سعدی. در آن زمان ما گلستان سعدی را از برَ می‌کردیم و منتخبی از اشعارِ شاعرانِ مشهور و متون ادبی و نصابُ الصّبیان را از کلاس چهارم ابتدایی به ما درس می‌دادند. خسرو تمام درسها را سرِ کلاس یاد می‌گرفت و حفظ می‌کرد و دیگر احتیاجی به مرور نداشت.

قلمرو زبانی: سبک: روش
نگارش: نوشتن
تقریر: بیان، بیان کردن
ازبر کردن: حفظ کردن
منتخب: برگزیده
اشعار: شاعران
متون: متن‌ها
نصاب الصبیان: منظومه‌ای از ابونصر فراهی، که در آن، لغات متداول عربی را با معادل فارسی آنها به نـظم آورده است. ایـن کتاب جزء کتـاب‌های درسی مکتب خانه‌های قدیم بوده است.
مرور: بازخوانی

یک روز میرزا مسیح خان، معلمِّ انشا، که موضوعِ «عبرت» را برای ما معیّن کرده بود، خسرو را صدا کرد که انشایش را بخواند. خسرو هم مطابق معمول، دفتر انشای مرا برداشت و صفحۀ سفیدی از آن را باز کرد و با همان آهنگ گیرا و حرکات سر و دست و اشارتهای چشم و ابرو شروع به خواندن کرد. میرزا مسیح خان سخت نزدیک بین بود و حتّی با عینک دوربیضی و دسته مفتولی و شیشه‌های کلفت زنگاری، درست و حسابی نمی‌دید و ملتفت نمی‌شد که خسرو از روی کاغذ سفید، انشایِ خود را می‌خواند.

قلمرو زبانی: میرزا: امیر زاده
عبرت: پند
گیرا: جذاب
سخت: سخت قید، به معنی بسیار
دور بیضی: عینکی که فریم عدسی‌های آن به صورت بیضی باشد.
مفتول: سیم، رشته فلزی دراز و باریک
زنگار: منسوب به زنگار، سبز رنگ
زنگاری: منسوب به زنگار؛ سبزرنگ
ملتفت شدن: آگاه شدن، متوجه شدن

باری، خسرو انشای خود را چنین آغاز کرد:

«دی که از دبستان به سرای می‌شدم، در کُنجِ خلوتی از برزن، دو خروس را دیدم که بال و پرَ افراشته، در هم آمیخته و گَرد برانگیخته اند… .»

قلمرو زبانی: باری: القصه، به هر حال، خلاصه
دی: دیروز
سرای: خانه
می‌شدم: می‌رفتم
برزن: محله ، کوی
افراشتن: بلند کردن (بن ماضی: افراشت؛ بن مضارع: افراز)
درهم آمیخته: درگیر شده
گرد: گرد و خاک، غبار
برانگیختن: بلند کردن.

قلمرو ادبی: نقیضه پردازی

در آن زمان، کلمات «دبستان» و «برزن» مانندِ امروز متداول نبود و خسرو از این نوع کلمات بسیار در خاطر داشت و حتّی در صحبت و محاورۀ عادی و روزمرّۀ خود نیز آنها را به کار می‌برد و این یکی از استعدادهای گوناگون و فراوان و در عین حال چشمه‌ای از خوشمزگی‌هایِ رنگارنگ او بود.

قلمرو زبانی: متداول: مرسوم، معمول
محاوره: گفت و گو
چشمه‌ای از خوشمزگی‌های رنگارنگ او بود: اندکی از استعدادهای زیاد او بود

قلمرو ادبی: چشمه خوشمزگی: اضافه تشبیهی
خوشمزگی: کنایه از شوخ طبعی
خوشمزگی‌های رنگارنگ: حس آمیزی

انشای ارتجالیِ خسرو را عرض می‌کردم. دنباله اش این بود:

«یکی از خروسان، ضربتی سخت بر دیدۀ حریف نواخت به صَدمتی که «جهان تیره شد پیش آن نامدار». لاجرم سپر بینداخت و از میدان بگریخت. لیکن خروسِ غالب، حرکتی کرد نه مناسبِ حال درویشان. بر حریفِ مغلوب که تسلیم اختیار کرده، مخذول و نالان استرحام می‌کرد، رحم نیاورد و آن چنان او را می‌کوفت که «پولاد کوبند آهنگران».

قلمرو زبانی: ضربت: ضربه
سخت: محکم
دیده: چشم
صدمت: آسیب ، ضربه
لاجرم: ناچار، ناگزیر
سپر انداخت: کنایه از تسلیم شدن
غالب: پیروز (هم‌آوا: قالب: کالبد، چهارچوب)
درویشان: جوانمردان
مغلوب: شکست خورده (همآوا؛ مقلوب: دگرگون شده)
مخذول: خوار، زبون گردیده
نالان: ‌ناله کنان
استرحام کردن: رحم خواستن، طلب رحم کردن
رحم نیاورد: رحم نکرد
می‌کوفت: می‌کوبید (بن ماضی: کوفت، بن مضارع: کوب)

قلمرو ادبی: نقیضه پردازی / تضمین: « جهان تیره شد پیش از نامدار»، مصراعی از داستان رستم و اسفندیار: «بزد تیر بر چشم اسفندیار- سیه شد جهان پیش آن نامدار» / جهان تیره شد: کنایه از کور شدن / سپر انداختن:‌ کنایه از تسلیم شدن / نه مناسب حال درویشان : ناجوانمردانه، این بخش، تحت تأثیر حکایت «جدال سعدی با مدعی»، از گلستان سعدی است. / «که پولاد کوبند آهنگران»: تضمین، این نیز مصراعی است از داستان رستم  و اسفندیار شاهنامه:« چنانت بکوبم به گرز گران – که پولاد کوبند آهنگران»

دیگر طاقت دیدنم نماند. چون برق به میان میدان جستم. نخست خروسِ مغلوب را با دشنه‌ای که در جیب داشتم، از رنج و عذاب برهانیدم و حلالش کردم. آنگاه به خروس سنگدل پرداختم و به سزایِ عمل ناجوانمردانه اش سرش از تن جدا و او را نیز بسِمل کردم تا عبرتِ همگان گردد. پس هر دوان را به سرای بردم و از آنان هلیمی ساختم بس چرب و نرم.

قلمرو زبانی: طاقت: تاب و توان
جستن: جهیدن (بن ماضی: جست، بن مضارع: جه)
مغلوب: شکست خورده
دشنه: خنجر
سزا: مجازات
سرش از تن جدا: حذف به قرینه لفظی
بسمل کردن: سر بریدن، ذبح کردن. تلمیح به سنت ذبح کردن که پیش از ذبح، بسم الله گفته می‌شود
هر دوان: هر دو خروس
سرای: خانه
هلیم: غذایی با گندم و گوشت
بس: بسیار

قلمرو ادبی: چون برق: تشبیه
میان، میدان: جناس
حلال کردن: کنایه از سر بریدن، ذبح کردن
سنگدل: تشبیه، کنایه از بی رحم
بسمل کردن: تلمیح به سنت ذبح کردن که پیش از ذبح، بسم الله گفته می‌شود.
چرب و نرم: کنایه از دلپذیر و خوشمزه

«مخور طعمه جز خسروانی خورش / که جان یابدت زان خورش، پرورش»

معنی: غذایی جز غذای شاهانه مخور، زیراکه تنها غذای شاهانه است که تن و جانت را پرورش می‌دهد.

قلمرو زبانی: طعمه: غذا
خسروانی: شاهانه
خورش: غذا (خورشت: خوراکی که با برنج می خورند)
که: زیرا
جهش ضمیر: جان یابدت (جانت)

قلمرو ادبی: خورش: واژه آرایی
تناسب: طعمه، مخور، خورش
وزن: فعولن فعولن فعولن فعل (رشته انسانی)

به دلِ راحت نشستم و شکمی سیر نوشِ جان کردم:

قلمرو ادبی: شکمی سیر نوش جان کردم: کنایه؛ یک غذای کامل خوردم.

«دمی آب خوردن پس از بدسگال / به از عمرِ هفتاد و هشتاد سال»

معنی: یک لحظه زندگانی با خیالی آسوده پس از کشتن دشمن، از عمر هفتادهشتاد ساله خوش تر است.                     

قلمرو زبانی: بدسگال: بد اندیش، بدخواه، دشمن، صفت فاعلی مرکب کوتاه / سگالیدن: اندیشیدن / به: بهتر

قلمرو ادبی: دم: مجاز از لحظه
دمی آب خوردن: کنایه از یک لحظه زندگی با خاطر آسوده
هفتاد، هشتاد: تناسب، جناس
تضمین شعر سعدی
عمر هفتاد و هشتاد: کنایه از عمر دراز
وزن: فعولن فعولن فعولن فعل (رشته انسانی)

میرزا مسیح خان با چهرۀ گشاده و خشنود، قلم آهنینِ فرسوده را در دواتِ چرک گرفتۀ شیشه‌ای، فروبرد و از پشتِ عینکِ زنگاری، نوکِ قلم را ورانداز کرد و با دو انگشتِ بلند و استخوانی خود کُرک و پشمِ سرِ قلم را با وقار و طمأنینۀ تمام پاک کرد و پس از یک ربع ساعت، نمرۀ بیست با جوهر بنفش برای خسرو گذاشت و ابدا هم ایرادی نگرفت که بچّه جان، اوّلاً خروس چه الزامی دارد که حرکاتش «مناسب حال درویشان» باشد؛ دیگر اینکه، خروس غالب چه بدسگالی به تو کرده بود که سر از تنش جدا کردی؟ خروس، عبرتِ چه کسانی بشود؟ و از همۀ اینها گذشته اصلاً به چه حق، خروس‌های مردم را سر بریدی و هلیم درست کردی و خوردی؟ خیر، به قولِ امروزی‌ها این مسائل اساساً مطرح نبود.

قلمرو زبانی: خشنود: راضی
فرسوده: قدیمی ، کهنه
دوات: مرکب دان ، جوهر
زنگاری:‌ منسوب به زنگار؛ سبزرنگ
ورانداز کردن: چیزی یا کسی را با چشم ارزیابی کردن
وقار: سنگینی
طمأنینه: آرامش، سکون و قرار
الزام: ضرورت، لازم
غالب: پیروز، برنده (هم‌آوا؛ قالب: چهارچوب، کالبد)
بدسگالی: دشمنی
عبرت: پند، اندرز
اصلا: اساسا

قلمرو ادبی: چهرۀ گشاده: کنایه از «با خوشرویی»

عرض کردم: حرام از یک کفِ دست کاغذ و یک بند انگشت مداد که خسرو به مدرسه بیاورد یا لایِ کتاب را باز کند؛ با این حال، شاگردِ ممتازی بود و از همۀ درس‌های حفظی بیست می‌گرفت؛ مگر در ریاضی که «کُمِیتَش لنگ بود…» و همین باعث شد که نتواند تصدیق نامۀ دورۀ ابتدایی را بگیرد.

قلمرو زبانی: عرض کردن: گفتن
کمیت: اسب سرخ مایل به سیاه
تصدیق نامه: گواهی نامه، مدرک

قلمرو ادبی: یک کف دست کاغذ و یا یک بند انگشت: کنایه از مقدار کم و کوچک
لایِ کتاب را باز کردن: کنایه از کتاب خواندن
کمیتش لنگ بود: کنایه از ناتوان بودن در انجام کاری، ضعیف بودن

من خانوادۀ خسرو را می‌شناختم. آنها اصلاً شهرستانی بودند. خسرو در کوچکی بی مادر شد. پدرش آقا رضاخان، توجّهی به تربیت او نداشت؛ فقط مادربزرگِ او بود که نوۀ پسری اش را از جان و دل دوست می‌داشت. دلخوشی و دلگرمی و تنها پناه خسرو هم در زندگی همین مادربزرگ بود؛ زنی با خدا، نمازخوان، مقدّس. با قربان و صَدَقه خسرو را هر روز می‌نشاند و وادار می‌کرد قرآن برایش بخواند.

قلمرو زبانی: اصلا: در اصل، اصالتا
دل خوشی: شادی
زنی با خدا،‌ نمازخوان،‌ مقدس [بود] حذف به قرینه لفظی به قرینه جمله قبل

قلمرو ادبی: از جان و دل: مجاز از «با همه وجود»
دل گرمی‌: کنایه از  امیدواری
با قربان و صَدَقه: کنایه از مهربانی بسیار

دیگر از استعدادهای خداداد خسرو، آوازش بود.

قلمرو زبانی: خداداد: خدا داده و ذاتی

معلمِّ قرآن ما میرزا عبّاس بود. شعر هم می‌گفت؛ زیاد هم می‌گفت؛ امّا به قول نظامی «خشت می‌زد» زنگ قرآن که می‌شد، تا پایش به کلاس می‌رسید، به خسرو می‌گفت: «بچّه! بخوان.» خسرو هم می‌خواند.

قلمرو زبانی: میرزا: امیرزاده
شعر هم می‌گفت زیاد هم [شعر] می‌گفت: حذف به قرینه لفظی.
خشت:‌ آجر نپخته

قلمرو ادبی: خشت زدن: کنایه از پر گویی کردن
تلمیح به شعر نظامی‌: لاف از سخن چو در توان زد – آن خشت بود که پر توان زد
پا به جایی رسیدن: کنایه از وارد شدن

خسرو، موسیقی ایرانی، یعنی آواز را از مرحوم درویش خان آموخته بود. یک روز که خسرو زنگ قرآن، در «شهناز» شوری به پا کرده بود، مدیر مدرسه که در ایوانِ دراز از برِ کلاسها رد می‌شد، آواز خسرو را شنید. وارد کلاس شد و به میرزا عبّاس عِتاب کرد که «این تلاوتِ قرآن نیست. آوازخوانی است!». میرزا عبّاس تا خواست جوابی بدهد، خسرو این بیتِ سعدی را با آواز خوش، شش دانگ خواند:

قلمرو زبانی: شهناز: یکی از آهنگ‌های موسیقی ایرانی، گوشه‌ای از دستگاه شور
ایوان: راهرو
از برِ: از کنار
عتاب کردن: خشم گرفتن بر کسی، سرزنش کردن
دانگ: بخش، یک ششم چیزی
آواز خوش شش دانگ: با صدای بلند و رسا

قلمرو ادبی: شهناز، شور: ایهام تناسب
به پا کردن: کنایه از برانگیختن
شش دانگ: کنایه از کامل؛ آواز خوش شش دانگ: با صدای بلند و رسا

اشتر به شعرِ عرب در حالت است و طَرَب / گر ذوق نیست تو را کژطبع جانوری

معنی: شتر از شعرخوانی عرب به شور و وجد می‌آید. اگر تو این شور را نداشته باشی، جانور بی ذوقی هستی.            

قلمرو زبانی: اشتر: شتر
حذف به قرینه لفظی: اشتر به … است و طرب [است] |
حالت، طرب: فرح و نشاط، شادی
را: در معنای دارندگی
کژ: کج
کژ طبع: بی ذوق، بی احساس

قلمرو ادبی: عرب، طرب: جناس
کژ طبع جانوری: تشبیه (تو: مشبه، جانور: مشبه به، کژطبع بودن: وجه شبه)

مدیر آهسته از کلاس بیرون رفت و دَم برنیاورد. خسرو همچنان می‌خواند و مدیر از پشت در گوش می‌داد و لذّت می‌برد که خود، مردی ادیب و صاحب دل بود.

قلمرو زبانی: ادیب: سخن دان، سخن شناس
صاحبدل: عارف، آگاه

قلمرو ادبی: دم بر نیاوردن: کنایه از «سکوت کردن، سخن نگفتن»

یک روز خسرو برخلاف عادت مألوف یک کیف حلبی که روی آن با رنگ روغن ناشیانه گُل و بتُّه نقّاشی شده بود، به مدرسه آورد. همه حیرت کردند که آفتاب از کدام سمت برآمده که خسرو کیف همراه آورده است!

قلمرو زبانی: مألوف: خو گرفته
بر خلاف عادت مألوفه: بر خلاف همیشه، بر خلاف عادتی که به آن انس گرفته است
حلبی: از جنس حلب، ورقه نازک فلزی
ناشیانه: با بی تجربگی، با بی دقتی
حیرت: تعجب

قلمرو ادبی: تناسب: رنگ روغن، گل و بته، نقاشی
آفتاب از کدام سمت درآمده: کنایه از اینکه «چه اتفاقی افتاده» (ضرب المثل)

زنگ اوّل، نقّاشی داشتیم. معلمّ نقّاشی ما یکی از سرتیپ‌های دورانِ ناصرالدّین شاه بود و ما هم او را «جناب سرتیپ» می‌گفتیم.

خسرو با آنکه کیف همراه آورده بود، دفتر نقّاشی و مداد مرا برداشت و تصویرِ سرتیپ را با «ضمایم و تعلیقات» در نهایت مهارت و استادی کشید و نزد او برد و پرسید: «جناب سرتیپ، این را من از روی «طبیعت کشیده ام؛ چطور است؟» مرحوم سرتیپ آهسته اندکی خود را جمع و جور کرد و گفت: «خوب کشیدی؛ دستت خیلی قوّت داره!»

قلمرو زبانی: ضمائم: جمع ضمیمه، همراه و پیوست، مقصود نشان‌های دولتی است
تعلیقات: آویختنی‌ها، نشان‌های ارتشی
ضمائم و تعلیقات: مقصود نشان‌های ارتشی است.
مهارت: ورزیدگی
طبیعت: عادت، طبع و سرشت، خو

قلمرو ادبی: خود را جمع و جور کردن: کنایه از این که «حالت جّدی به خود گرفت»
دستت خیلی قوت داره: کنایه از این که «ماهر هستی، قلم توانایی داری، خوب نقاشی می‌کشی»

خسرو درِ کیف را باز کرد. من که پهلوی او نشسته بودم، دیدم محتوایِ آن کوزه‌هایِ رنگارنگِ کوچکی بود پر از انواع «مرباجات»

معلوم شد مادربزرگش مربّا پخته و در بازگشت از زیارتِ قم آن کیف حلبی و کوزه‌ها را آورده بود. خسرو بزرگترین کوزه را که مربای بهِ داشت، خدمتِ جناب سرتیپ برد و دودستی تقدیمش کرد. سرتیپ هم که رهاوردی بابِ دندان نصیبش شده بود، با خوش رویی و در عینِ حجب و فروتنی آن را گرفت و بالا کشید و هر وقت مربّا از کوزه بیرون نمی آمد، با سر انگشتِ تدبیر آن را خارج می‌کرد و با لذّت تمام فرو می‌داد و به صدایِ بلند می‌گفت: «الها! صد هزار مرتبه شُکر»، که «شکرِ نعمت، نعمتت افزون کند.»

قلمرو زبانی: محتوا: درون مایه
رهاورد: سوغات و ارمغان
باب: مناسب
باب دندان: کنایه از مطابق میل و علاقه، خوش مزه
حجب: شرم و حیا
فروتنی: تواضع
بالا کشیدن: قورت دادن، سر کشیدن
سرانگشت تدبیر: اضافه اقترانی
فرو می‌داد: پایین می‌داد، می‌خورد
الها: خدایا
هزار مرتبه شکر: حذف «می گویم» به قرینه معنوی

قلمرو ادبی: دودستی تقدیمش کرد: کنایه از با احترام تقدیمش کرد
تضمین شعر مولانا: «شکر نعمت، نعمتت افزون کند – کفر نعمت از کفت بیـرون کند»

گفتم خسرو، آوازی بسیار خوش داشت و استعدادی فیّاض در فراگرفتنِ موسیقی. وقتی که از عهدۀ امتحانِ سال ششم ابتدایی برنیامد، یکی از دوستان موسیقی شناس که در آن اوان دو کلاس از ما جلوتر بود، به خسرو توصیه کرد که به دنبال آموختنِ موسیقیِ ملی برود. خسرو بی میل نبود که دنبال موسیقی برود؛ ولی وقتی موضوع را به مادربزرگش گفت، به قول خسرو، اشک از دیده روان ساخت که ای فرزند، حلالت نکنم که مطربی و مسخرگی پیشه سازی که «همه قبیلۀ من عالمانِ دین بودند». خسرو هم با آنکه خودرُو و خودسر بود، اندرز مادربزرگِ ناتوان را به گوش اطاعت شنید و پیِ موسیقی نرفت.

قلمرو زبانی: فیاض: بسیار فیض دهنده، سرشار و فراوان
اوان: وقت، هنگام
قول: گفته
دیده: چشم
حلالت نکنم: تو را عفو نمی‌کنم
مطربی: نوازندگی
مطرب: کسی که نواختن ساز و خواندن آواز را پیشه خود سازد
مسخرگی: دلقکی، لطیفه گویی
خودرُو، خودسر: خودرای، لجوج، یک دنده
به گوش اطاعت شنید: پذیرفت
پی کاری رفتن: دنبال کاری رفتن

قلمرو ادبی: از عهده کاری برآمدن: کنایه از توانایی داشتن
اشک از دیده روان ساخت: کنایه از اینکه ناراحت شد
مطربی و مسخرگی پیشه سازی: تلمیح  به بیتی از عبید زاکانی: «رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز – تا داد خود از کهتـر و مهتر بستانی»
همه قبیله من عالمان دین بودند: تضمین مصراعی است از سعدی: «همه قبیله من عالمان دین بودند – مرا معلم عشق تو دلبری آموخت»
قبیله: مجازاً مردم
پی: دنبال

خسرو در ورزش هم استعدادی شگرف داشت. با آن سنّ و سال با شاگردان کلاس‌هایِ هشتم و نهم- مدرسۀ ما نُه کلاس بیشتر نداشت – کشتی می‌گرفت و همه را زمین می‌زد؛ به طوری که در مدرسه حریفی در برابرِ او نماند. گفتم که خسرو در ریاضیات ضعیف بود و چون نتوانست در این درس نمرۀ هفت بیاورد، با آنکه نمره‌هایِ دیگرش همه عالی و معدّل نمره‌هایش ۷۵/۱۵ بود، از امتحان ششمِ ابتدایی رد شد؛ پس ترک تحصیل کرد و دنبال ورزش را گرفت.

قلمرو زبانی: شگرف: عجیب و بزرگ

قلمرو ادبی: حریفی در برابرِ او نماند: کنایه از اینکه «همه حریفان را شکست داد»

من دیگر او را نمی دیدم تا روزی که اوّلین مسابقۀ قهرمانیِ کشتی کشور برگزار شد. خسرو را در میان تشک با حریفی قوی پنجه که از خراسان بود، دیدم. خسرو حریف را با چالاکی و حسابگری به قول خودش «فرو کوفت» و در چشم به هم زدنی پشت او را به خاک رسانید. قهرمان کشور شد و بازوبند طلا گرفت. دیگر «خسرو پهلوان» را همه می‌شناختند و می‌ستودند و تکریمش می‌کردند ولی چه سود که «حسودان تنگ نظر و عنودانِ بدگهر» وی را به می و معشوق و لهو و لعب کشیدند این عین گفتۀ خود اوست، در روزگار شکست و خِفّت  به طوری که در مسابقات سال بعد با رسوایی شکست خورد و بی سر و صدا به گوشه ای خزید و رو نهان کرد و به کلی ورزش را کنار گذاشت که دیگر «مرد میدان نبود». این شکست او را از میدان قهرمانی به منجلاب فساد کشید. «فی الجمله نماند از معاصی مُنکری که نکرد و مُسکری که نخورد.» تریاکی و شیره‌ای شد و کارش به ولگردی کشید.

قلمرو زبانی: چالاکی: چابکی
حسابگری: برنامه ریزی
فرو کوفت: زمین کوبید
ستودن: ستایش کردن
تکریم: گرامی‌داشت، ارجمند شمردن
عنود: ستیزه کار، دشمن و بدخواه
بد گهر: بد ذات
می‌: شراب
لهو: بازی کردن، آنچه انسان را مشغول کند
لعب: بازی، خوش گذرانی، لهو و لعب
لهو: بازی و سرگرمی، آنچه مردم را مشغول کند
عین: دقیقا
خفت: خواری
منجلاب: محل جمع شدن آب‌های کثیف و بد بو، لجنزار
فی الجمله: خلاصه
معاصی: گناهان، ج معصیت
منکر: زشت، ناپسند
مُسکر: چیزی که نوشیدن آن مستی می‌آورد، مستی آور

قلمرو ادبی: قوی پنجه: کنایه از «آنکه دارای زور بازو است، نیرومند، زورمند»
چشم به هم زدنی: کنایه از زمان اندک
پشت کسی را به خاک رساندن: کنایه از شکست دادن
تنگ نظر: کنایه از حسود و بخیل
وی را به می و معشوق و لهو و لعب کشیدند: او را مشغول خوشگذرانی کردند.
به گوشه­‌ای خزید: کنایه از اینکه «گوشه ­گیر شد»
رو نهان کردن: کنایه از پنهان شدن
مرد میدان نبود: کنایه از اینکه «دیگر پهلوان میدان کشتی نبود. ضعیف شده بود»
کنار گذاشت: ترک کرد
منجلاب فساد: اضافه تشبیهی
«فی الجمله نماند از معاصی، منکری که نکرد و مسکری که نخورد.»: تضمین از گلستان سعدی است.
سجع: واژه‌های سجع: نماند، نکرد، نخورد. (یعنی گناه بزرگ انجام داد و دیگر کار زشتی باقی نماند که انجام نداده باشد.)

روزی در خیابان او را دیدم؛ شادی کردم و به سویش دویدم. آن خسرو مهربان و خون گرم با سردی و بی مهری بسیار نگاهم کرد. از چهرۀ تکیده اش بدبختی و سیه روزی می‌بارید. چشم‌هایِ درشت و پرفروغش چون چشمه‌های خشک شده، سرد و بی حالت شده بود. شیرۀ تریاک، آن شیر بی باک را چون اسکلتی وحشتناک ساخته بود. خدای من! این همان خسرو است؟!

قلمرو زبانی: تکیده: لاغر و باریک اندام
فروغ: نور، روشنایی
باک: ترس
اسکلت: استخوان بندی

قلمرو ادبی: خون گرم: کنایه از مهربان و صمیمی
با سردی: کنایه از با بی اعتنایی
نگاه سرد: کنایه از نگاه بی مهر و محبت، حس آمیزی
سیه روزی: کنایه از بدبختی
از چهرۀ … می‌بارید: استعاره پنهان
تشبیه: چشم‌های (مشبه) درشت و پرفروغش چون (ادات) ، چشمه‌های (مشبه به) خشک شده  سرد و بی حالت ( وجه شبه )شده بود.
شیر بی باک: استعاره از خسرو
تشبیه: شیر بی باک (مشبه) را چون (ادات) اسکلتی (مشبه به)  وحشتناک (وجه شبه) کرده بود.

از حالش پرسیدم؛ جوابی نداد. ناچار بلندتر حرف زدم؛ با صدایی که به قول معروف، گویی از ته چاه در می‌آمد، با زهرخندی گفت: داد نزن؛ «من گوش استماع ندارم، لمن تقول.» فهمیدم کَر هم شده است. با آنکه همه چیز خود را از دست داده بود، هنوز چشمۀ ذوق و قریحه و استعداد ادبیِ او خشک نشده بود و می‌تراوید. از پدر و مادربزرگش پرسیدم. آهی کشید و گفت: «مادربزرگم دو سال است که مرده است. بابام راستش نمی دانم کجاست.»

قلمرو زبانی: زهرخند: خنده تلخ، خنده دردآلود
داد: فریاد
استماع: شنیدن، گوش دادن
لمن تقول؟: برای چه کسی می‌گویی؟
تراویدن: تراوش کردن، ترشح کردن

قلمرو ادبی: با صدایی که گویی از ته چاه در می‌آمد: کنایه از صدای آرام و ضعیف، صدایی که به سختی شنیده می‌شود.
من گوش استماع ندارم لمن قول: تضمین مصراعی است از سعدی: «بی دل گمان مبر که نصیحت کند قبول – من گوش استماع ندارم لمن تقول»
از دست دادن: کنایه از نابود کردن
چشمه ذوق: اضافه تشبیهی
استعداد ادبیِ او خشک نشده بود: حس آمیزی
استعداد ادبی … می‌تراوید:‌ استعاره پنهان

گفتم: «خانه ات کجاست؟» آه سوزناکی کشید و در جوابم خواند:

«کبوتری که دگر آشیان نخواهد دید / قضا همی برَدش تا به سوی دانه و دام»

معنی: کبوتری که سرنوشت برای او رقم زده است که دیگر به آشیانه بازنگردد، سرنوشت او را با دانه می‌فریبد و به سوی دام می‌کشاند و اسیرش می‌کند.

قلمرو زبانی: سوزناک: سوزنده، دلگزا
دگر: دیگر
آشیان: آشیانه
قضا: سرنوشت؛ (هم‌آوا؛ غذا: خوراک؛ غزا: جنگ)
«ش» در «بردش»: مفعول

قلمرو ادبی: قضا برد:‌ جانبخشی
تناسب (مراعات نظیر): آشیان، کبوتر، دانه، دام
دانه و دام: استعاره از اسارت و نابودی

پیام: همه امور در دست سرنوشت است و ما از خود اختیاری نداریم.

و بدون خداحافظی، راه خود گرفت و رفت. از این ملاقات، چند روزی نگذشت که خسرو در گوشه‌ای، زیر پلاسی مُندرس، بی سر و صدا، جان سپرد و آن همه استعداد و قریحه را با خود به زیر خاک برد.

قلمرو زبانی: راه خود گرفتن: روانه شدن، راهی شدن، رفتن 
پلاس: نوعی گلیم کم بها، جامه‌ای پشمینه و ستبر که درویشان پوشند. پشمینه
مندرس: کهنه، فرسوده

قلمرو ادبی: بی سر و صدا: کنایه از اینکه بدون اینکه کسی بفهمد
جان سپرد: کنایه از اینکه مرد
به زیر خاک برد: کنایه از اینکه «نابود کرد»

همچنین بخوانید: معنی و ارایه های درس چهاردهم فارسی دهم

توجه: شما دانش آموز پایه دهم رشته های نظری ریاضی ، تجربی و انسانی می توانید برای دسترسی سریع و آسان تر به معنی کلمات و جواب سوالات تمرین درس های کتاب ادبیات فارسی دهم متوسطه دوم ، در انتهای عنوان خود عبارت «ماگرتا» را نیز در گوگل جستجو کنید.

در انتها امیدواریم که مقاله معنی و ارایه های ادبی و زبانی درس ۱۶ شانزدهم خسرو ادبیات فارسی دهم ؛ برای شما دانش آموزان عزیز مفید بوده باشد. سوالات خود را در بخش نظرات بیان کنید. 😊