معنی شعر ستایش ملکا ذکر تو گویم فارسی دوازدهم ❤️+ آرایه های ادبی

معنی شعر ستایش ملکا ذکر تو گویم فارسی دوازدهم ؛ در این نوشته با معنی کلمات و آرایه های قلمرو ادبی و زبانی و فکری شعر ستایش ملکا ذکر تو گویم حکیم سنایی غزنوی صفحه ۱۰ کتاب ادبیات فارسی دوازدهم متوسطه دوم رشته های تجربی و ریاضی و انسانی و فنی حرفه ای آشنا می شوید. در ادامه با بخش آموزش و پرورش ماگرتا همراه ما باشید.

همچنین بخوانید: معنی شعر نیایش لطف تو فارسی دوازدهم

معنی و ارایه های ادبی و زبانی شعر ستایش ملکا ذکر تو گویم فارسی دوازدهم

در زیر می توانید معنی و قلمروهای ادبی و زبانی شعر ستایش ملکا ذکر تو گویم صفحه 10 کتاب فارسی دوازدهم را مشاهده نمایید:

قالب و وزن شعر ملکا ذکر تو گویم سنایی چیست ؟

پاسخ: قالب شعر: غزل / وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن، (رشته انسانی).

۱- ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی / نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی

معنی: خداوندا، تو را ستایش می‌کنم که پاک و منزه هستی و بارالهایی. جز راهی که تو به من نشان می‌دهی، راه دیگری نمی‌روم.

قلمرو زبانی: ملک: پادشاه، نقش “منادا”
ذکر: یاد
مرجع ضمیر “تو”: خداوند
توأم: جهش ضمیر

قلمرو ادبی: قالب شعر: غزل
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن، (رشته انسانی)

پیام: یادکرد خداوند

۲- همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم / همه توحید تو گویم که به توحید سزایی

معنی: تنها از درگاه تو کمک می خواهم و فقط در پی فضل بخشش تو هستم ،فقط به یگانگی و ستایش تو میپزدارم زیرا شایسته یگانگی هستی.

قلمرو زبانی: همه: فقط، تنها
درگاه: بارگاه
جستن: جستجو کردن (بن ماضی: جست، بن مضارع: جو)
فضل: بخشش، کرم
پوییدن: تلاش، رفتن، حرکت به سوی مقصدی برای به دست آوردن و جست و جوی چیزی
توحید: یکتایی
سزا: سزاوار و شایسته (بن ماضی: سزید، بن مضارع: سز)

قلمرو ادبی: جویم، پویم، گویم: جناس ناهمسان
سجع
همه، تو: تکرار، واژه آرایی
واج آرایی: تکرار صامت “ت”

پیام: یادکرد صفات خداوند

۳- تو حکیمی تو عظیمی تو کریمی تو رحیمی / تو نماینده فضلی تو سزاوار ثنایی

معنی: خدایا تو همه ی کارهایت بر اساس حکمت است، بزرگ و بلندمرتبه ای، تو بسیار بخشنده ای و مهربانی – تو در فضل و بخشش، سرآمد دیگرانی و تنها تو لایق ستایش هستی.

قلمرو زبانی: حکیم: دانا به همه چیز، دانای راست کردار
عظیم: سترگ، بزرگ
کریم: بخشنده، بزرگ منش
رحیم: بسیار مهربان
نماینده: نشان دهنده،. نشانه، نماد
ثنا: ستایش، سپاس(هم آوا: ثنایی، سنایی)

قلمرو ادبی: تو: تکرار
واج آرایی: تکرار صامت “ت” و مصوت‌های “و” و “ی”

پیام: یادکرد صفات خداوند

۴- نتوان وصف تو گفتن که تو در فهم نگنجی / نتوان شبه تو گفتن که تو در وهم نیایی

معنی: خداوندا! زبان‌ها در توصیف تو ناتوان هستند زیرا تو در عقل و اندیشه محدود آدمی، نمی‌گنجی. شبیه و نظیری هم برای تو نمی‌توان یافت زیرا تو حتی در خیال و گمان ما در نمی‌آیی.

قلمرو زبانی: وصف: توصیف
فهم: درک، دریافت
شبه: مانند
وهم: گمان، پندار، خیال

قلمرو ادبی: آرایه “موازنه “، رشته انسانی
فهم، وهم: جناس ناهمسان
جمله “نتوان شبه تو گفتن “: تلمیح به “لیس کمثله شیء”

پیام: وصف ناپذیری خداوند

۵- همه عزّی و جلالی همه علمی و یقینی / همه نوری و سروری همه جودی و جزایی

معنی: خدایا، تو سراسر بزرگی، ارجمندی، دانایی و حقیقت هستی. تو سراسر نور و شادی هستی و بخشنده و پاداش دهنده هستی. به قدرت مطلق خداوند اشاره دارد.

قلمرو زبانی: مه: فقط، سراسر ‌
عزّ: عزیز شدن، ارجمندی
جلال: بزرگواری، شکوه، از صفات خداوند که به مقام کبریایی او اشاره دارد
یقین: امری که واضح و ثابت شده باشد
سرور: شادی، خوشحالی
جود: بخشش، سخاوت، کرم
جزا: پاداش کار نیک

قلمرو ادبی: ترصیع، رشته انسانی
همه: تکرار
واج آرایی: تکرار مصوت “ای” و مصوت کوتاه “و”

پیام: یادکرد صفات خداوند

۶- همه غیبی تو بدانی، همه عیبی تو بپوشی /  همه بیشی تو بکاهی، همه کمی تو فزایی

معنی: خدایا تو دانای راز هستی، عیب ها را می پوشانی و تمام کم و زیاد شدن ها (عزت ها و ذلت ها) به دست تو است.

قلمرو زبانی: غیبی: پنهان
غیبی، عیبی: جناس ناهمسان
همه غیبی تو بدانی: اشاره به “عالم الغیب” بودن خداوند
پوشیدن: پوشاندن (فعل دو وجهی)
همه عیبی تو بپوشی: اشاره دارد به “ستار العیوب ” بودن خداوند
بیشی: افزونی. زیادی
بکاهی: از مصدر “کاستن”: کم کنی (بن ماضی: کاست، بن مضارع: کاه)
فزایی: بیفزایی. زیاد و افزون کنی

قلمرو ادبی: بیشی، کمی: تضاد
بکاهی، فزایی: تضاد
ترصیع، رشته انسانی
همه، تو: تکرار
تلمیح به آیه ” تعزّ من تشاء وتذلّ من تشاء” ((خداوند) هر که را بخواهد عزیز می‌گرداند و هر که را بخواهد ذلیل می کند)
واج آرایی: تکرار مصوت ”ای”

پیام: دانایی و پرده پوشی خداوند

۷- لب و دندان سنایی همه توحید تو گوید / مگر از آتش دوزخ بودش روی رهایی

معنی: سنایی از عمق وجودش تو را به یگانگی می خواند – به امید اینکه از آتش جهنم نجاتش دهی.

قلمرو زبانی: مرجع “ش” در “بودش”: سنایی (جهش ضمیر)
بود: باشد (بن ماضی: بود، بود: بو)

قلمرو ادبی: لب و دندان: تناسب، مجاز از “کل وجود”
سنایی: نام هنری سراینده
مگر: ایهام، امید است، شاید
آتش، دوزخ: تناسب
روی: چاره، امکان، راه، ایهام تناسب

پیام: ستایش خداوند

همچنین بخوانید: معنی و ارایه های درس اول شکر نعمت فارسی دوازدهم

توجه: شما دانش آموزان عزیز و کوشا می توانید برای دسترسی سریع تر و بهتر به مطالب کمک درسی کتاب فارسی پایه دوازدهم متوسطه دوم ، کلمه و عبارت « ماگرتا » را به همراه مطلب مورد نظر خود جستجو کنید.

در انتها امیدواریم که مقاله معنی و آرایه های ادبی و زبانی شعر ستایش ملکا ذکر تو گویم حکیم سنایی غزنوی صفحه ۱۰ کتاب فارسی دوازدهم متوسطه دوم ، برای شما دانش آموزان عزیز مفید بوده باشد. نظرات خود را در بخش دیدگاه به اشتراک بگذارید.