دانلود فیلم مارموز با لینک مستقیم : داستان فیلم درباره مرد جوانی به نام قدرت ( حامد بهداد ) است که سودای رسیدن به قدرت و سخنرانی در مجلس را دارد اما با اتفاقات گوناگونی مواجه می شود که سرنوشت او را تغییر می دهد.
مارموز فیلمی به کارگردانی کمال تبریزی، نویسندگی آیدین سیارسریع و تهیه‌کنندگی جواد نوروزبیگی محصول سال ۱۳۹۶ است. این فیلم در اوایل با نام خودسر معرفی شد ولی چندی بعد نام فیلم به مارموز تغییر یافت.
موسیقی این کار اثری از گروه بُمرانی که یک گروه موسیقی ایرانی است که در سال ۱۳۸۷ فعالیت خود را از فضای مجازی و کافه‌ها و سپس آهنگسازی و اجرای زنده در تئاتر شروع کرد و هم‌اکنون از گروه‌های فعال داخل ایران است. با ماگرتا همراه باشید.
دانلود فیلم مارموز
دانلود فیلم مارموز به انتخاب شما بر اساس کیفیت (پیشنهادی)
- دانلود فیلم سینمایی مارموز با کیفیت Bluray
- دانلود فیلم مارموز با کیفیت 1080HQ
- دانلود مستقیم فیلم مارموز با کیفیت 1080P
- دانلود مارموز کامل با کیفیت 720P
- دانلود فیلم سینمایی مارموز با کیفیت 480P
داستان فیلم مارموز
داستان فیلم مارموز روایتگر فردی به نام «قدرت صمدی» (با بازی حامد بهداد) است، یک شخص که علاقه وافری به نماینده مجلس شدن دارد و برای اینکه بتواند به جایگاهی در خانه ملت برسد حاضر است هر کاری انجام دهد.
او به همراه دوست کمی نادانش در منزل تمرین سخنرانی در صحن مجلس را دارد و خود را جزو خط قرمزها می‌داند. در جبهه مقابل نیز حزب وحدت ملی وجود دارد که ریشه‌اش در جنبش خط آبی‌هاست.
قدرت صمدی با گروه بزن بهادر و چماق به دستش به صورت خودسرانه(لباس شخصی) به کنسرتی می‌روند تا آن را به هم بزنند، در این کنسرت وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی (با بازی رضا ناجی) هم حضور دارد و این مساله آنها را بر این می‌دارد که تمام سالن را خالی کنند.
قدرت با چو انداختن شایعه بمبگذاری در سالن همه را از سالن بیرون کرده و در نهایت بعد از خروج خودش از این مکان، به‌طور اتفاقی انفجاری رخ می‌دهد که باعث می‌شود همه فکر کنند قدرت واقعا می‌دانسته در سالن بمب وجود دارد و تبدیل به قهرمان ملی شود.
این شهرت قدرت باعث می‌شود که خبرنگاری زن از حزب وحدت ملی (با بازی ویشکا آسایش) از او دعوت کند تا به عنوان نماینده حزب وارد کارزار انتخابات مجلس شود، این درحالیست که قدرت گرایشات شدید خط قرمزی دارد.
نقد و بررسی فیلم مارموز ؛ میم مثل مارمولک نه مارموز
پس از ساخت فیلم مارمولک که می‌توان از آن به عنوان یکی از سیاسی‌ترین آثار سینمای کشورمان نام برد، ساخت فیلم‌هایی با قالب کمدی و سیاسی ادامه یافت اما هیچ کدام نتوانستند آن موفقیت مارمولک را کسب کنند؛
فیلمی که تنها نزدیک به دو هفته اکران شد و در آن سال نزدیک به یک میلیارد تومان فروش کرد (با وجود بودن سی‌دی‌های نسخه پرده‌ای فیلم) و بعدها به بازار ویدئویی راه پیدا کرد و بازهم فروش بسیار خوبی داشت.
کمال تبریزی، سازنده این فیلم بود که با کمک پیمان قاسم‌خانی فیلمنامه‌نویس توانستند شخصیت رضا مارمولک را به تصویر بکشند و او و دیالوگ‌هایش را به یاد ماندنی کنند. تبریزی حالا بعد از چندین سال بار دیگر پا عرصه ساختن فیلمی کمدی-سیاسی از نوع حاد کرده! و این بار آیدین سیار سریع، طنزنویس مطبوعاتی را کنار خود داشته تا داستان شخصیتی به اسم قدرت صمدی را روایت کند.
حقیقتش را بخواهید مارموز آن جسارت مارمولک را ندارد اما رنگ بیشتری از واقعیت را به خود گرفته است.
جسارتی که تبریزی و طنز گزنده قاسم‌خانی در مارمولک داشتند در روح مارموز تزریق نشده اما کاراکترها به شدت واقعی هستند و نمادشناسی در فیلم بیداد می‌کند.
تقریبا تمامی شخصیت‌های فیلم مارموز برگرفته از نمونه واقعی آنها در بدنه دولت هستند و خود قدرت صمدی هم ترکیب چند نفری از آنهاست ولی همانطور که احتمالا با دیدن پوسترهای فیلم هم حدس زده‌اید؛ این تشابه بیشتر به سمت رئیس جمهور پیشین کشورمان، محمود احمدی نژاد، کشیده می‌شود.
فیلم با تمرین سخنرانی قدرت در خانه‌اش آغاز می‌شود و بیننده با دیدن محل زندگی قدرت، سواد سیاسی او و همخانه‌اش، نصرت، متوجه می‌شود با شخصیتی طرف است که تا چه اندازه با آنچه تظاهر می‌کند فاصله دارد و در ادامه هم با فلاش‌بک‌هایی از پیشینه قدرت اطلاعات جسته‌وگریخته‌ای می‌گیریم.
نویسنده «مارموز» با این شخصیت‌پردازی و مقدمه‌چینی، کاریکاتوری از پیشینه مردانی سیاسی را که در یک دهه اخیر در صحنه سیاسی ایران ظهور کرده‌اند را به بیننده ارائه می‌دهد.
فیلم با کوبیدن اصلاح‌طلبان میانه‌رو (که پس از انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ اجازه عرض‌اندام در فضای سیاسی ایران را یافتند) ادامه می‌یابد و با متلک‌های ریزودرشت این جناح را به باد انتقاد می‌گیرد؛ انتقاد از سیاست‌هایی از قبیل سکوت در قبال دستگیر‌ی اعضای حزب و اعطای نشان اصلاح‌طلبی به افرادی بدون سابقه اصلاح‌طلبی.
تغییر عقاید قدرت صمدی و اظهار نظرهایش که ناشی از جو زدگی‌اش در فضای جدیدیست که برای او مهیا شده است، به‌سرعت قدرت را به یکی از شخصیت‌های سیاسی جنجالی تبدیل می‌کند و تریبو‌ن‌های زیادی را در داخل و خارج در اختیار او قرار می‌دهد. بیننده‌ای که در یک دهه گذشته جنجال‌ها و اتفاقات سیاسی داخل را دنبال کرده است، می‌تواند برای شخصیت قدرت ما به ازاهای بیرونی‌ای بیابد.
کمال تبریزی کارگردانیست که پیشینه فعالیت سیاسی محکمی دارد و هر از چند گاهی دلش برای بیان حرف‌های سیاسی ته دلش در قالب یک پروژه سینمایی تنگ می‌شود. در پروژه «مارموز»، این‌طور به نظر می‌رسد که کمال تبریزی از جناحی که خود از حامیان آن است دل پری دارد و با دست انداختن سیاست‌های محافظه‌کارانه‌شان قصد ترک انداختن بر فضای یخ‌بسته این جناح را دارد.
در کنار داستان اصلی «مارموز»، شاهد داستان‌های فرعی عاشقانه‌هایی در فیلم هستیم. عاشقانه قدرت و میترا (با بازی آزاده صمدی) در گذشته و پایان نافرجام آن، سرآغاز حضور قدرت در تشکل‌های سیاسی دانشجوییست به‌قصد انتقام از کسانی که میترا را از دستش درآورده‌اند.
همچنین گرایش عاطفی قدرت به دیبا باعث تغییر در گرایش‌های مذهبی و فکری او می‌شود و مقدمه هم‌سفره شدنش با کسانی می‌شود که روزگاری دشمن قسم‌خورده‌شان بوده است.
اینها همه دنبال کننده فیلم‌های کمال تبریزی را به یاد این جمله می‌اندازد که همیشه پای یک زن در میان است. این شوخی با اتفاقات و جنجال‌های سیاسی به همراه آگاهی بیننده از سطح دانش سیاسی قدرت (مثلاً او در جایی به دلیل تشابه اسمی، فرح دیبا را با دیبا صولتی، دختری که دلباخته‌اش شده است، اشتباه می‌گیرد و جملاتی را در وصف او به زبان می‌آورد)،
بیننده را متوجه بعد دیگری از فضای سیاسی ایران می‌کند و اینکه تا چه اندازه پشت‌صحنه حوادث سیاسی با آنچه در ظاهر می‌بیند تفاوت فاحشی دارد و نیات واقعی افراد با آنچه در پشت تریبون و جلو دوربین می‌گویند، فاصله دارد.
«مارموز» فیلمیست که آگاهانه دست به یک شلخته‌بازی زده است، اما این شلختگی رشته داستان را از دست بیننده خارج نمی‌کند و تجربه کمال تبریزی در ساخت فیلم شلخته و شلوغ «همیشه پای یک زن در میان است» (۱۳۸۶) در اینجا به کمکش آمده است.
«مارموز» به ورطه هجو و لود‌گی نمی‌افتد و شخصیتی را خلق می‌کند که از جایی به بعد هر چه می‌گوید و هر کاری که می‌کند برای تماشاگر خنده‌آور است.
اینکه از ساخت و پرداخت یک قصه‌ی معین فرار کرده، چند سوژه‌ی تاریخ مصرف گذشته را از شبکه‌های اجتماعی برداشته، برای آنها ما به ازاهای تصویری بسازیم و تکه‌کلام‌های اشخاص سیاسی را در دهان بازیگران قرار دهیم با این ادعا که در حال نقد چیزی – چه چیزی؟ – هستیم، اسمش نه نقد است و کمدی، چون فیلم هنوز هم در ساده‌ترین ارکانش می‌لنگد.
مارموز فیلم عوام‌فریبانه‌ای است که ادای نقد وضعیت را درمی‌آورد اما جرات این کار را ندارد که اگر می‌داشت، ابتدا «فیلم» را می‌ساخت و سپس احیانا نقدی می‌کرد نه آنکه در آخرین پرده، با مونولوگِ «مشکل مردم بحران آب نیست، بحران عقل است» مثلا حرف مردم را بزند. کدام مردم؟ کدام عقل؟ در فیلم مارموز نه مردم نقشی دارند و نه عقلانیتی حاکم است.
اینکه فیلم‌ساز جلوی دوربین بایستد و مستقیما مشکلات مردم را بگوید و مخاطب نیز برای شنیدن و دیدن مشکلاتی که پیشتر از آنها آگاه است، پولی بدهد خود یک عمل ضد مخاطب و ضد مردم است. پس وقتی مدافعان فیلم مارموز از یک کمدیِ سیاسی و انتقادی حرف می‌زنند، دقیقا از چه حرف می‌زنند؟ نقد؟ کمدی؟ هنر؟ اینها چیزهایی هستند که مارموز ناخواسته دارد با آنها شوخی می‌کند.
کارگردان و بازیگران فیلم مارموز
حامد بهداد، ویشکا آسایش، آزاده صمدی، رضا ناجی، مانی حقیقی، محمد بحرانی، سیاوش چراغی‌پور، بهزاد قدیانلو، فرهان معین‌زاده و عیسی یوسفی‌پور بازیگران این فیلم هستند. حامد بهداد در مارموز نقشی متفاوت را بازی کرده و چهره‌ای جدید از او خواهید دید.
مارموز را کمال تبریزی کارگردانی کرده است. شاید با شنیدن اسم مارموز ناخودآگاه یاد مارمولک ساخته دیگر این کارگردان بیفتید و اصلا شاید به همین دلیل بود که تبریزی نام فیلمش را که ابتدا خودسر بود به مارموز تغییر داد.
