تحقیق درباره زندگینامه صائب تبریزی ✏️ + آثار و اشعار

مقاله ای کامل در وصف آثار و زیباترین اشعار صائب تبریزی با توضیح کامل

تحقیق درباره زندگی صائب تبریزی : وی بزرگترین غزلسرای قرن یازدهم هجری بود که در این مقاله از بخش تحقیق ماگرتا می‌خواهیم درباره این شاعر بزرگ مطالبی را ارائه بدهیم با ما همراه شوید.

مطلب پیشنهادی: تحقیق در مورد نصرالله مردانی

زندگینامه صائب تبریزی

میرزا محمدعلی معروف به صائب تبریزی در اصفهان دیده به جهان گشود، پدر او تاجر بود، عموی او شمس الدین تبریزی از خوشنویسان برجسته روزگار خود بود که صائب نزد او خوشنویسی آموخته بود خانواده او به دستور شاه عباس اول صفوی از تبریز کوچ کردند و در محله عباس آباد اصفهان ساکن شدند و این مردم را تبارزه اصفهان می‌نامیدند.

صائب در اصفهان علوم مختلف را فراگرفت سپس به حج رفت و در بازگشت به مشهد نیز سفر کرد او در سال ۱۰۳۴ از اصفهان عازم هندوستان شد و بعد به هرات و کابل رفت حکمران کابل، خواجه احسن الله مشهور به ظفر خان که شاعر و ادیب زمان خود بود از صائب استقبال زیادی کرد و هنگامی که ظفر خان پس از مدتی به خاطر جلوس شاه جهان عازم دکن شد و صائب را نیز با خود برد.

در سال ۱۰۴۲ هجری قمری صائب به ایران بازگشت و در اصفهان اقامت کرد در همان سال شاه عباس دوم صفوی به او مقام ملک الشعرایی دارد.

صائب تبریزی شاعر کثیر الشعر بود و تعداد اشعار او زا شصت هزار تا صد و بیست هزار بیت گفته اند، آثار صائب چهار هزار بیت قصیده یک مثنوی کوتاه به نام قندهار نامه و سه قطعه غزل است همچنین او هفده غزل به ترکی آذربایجانی دارد.

صائب حدود ۸۰ سال عمر کرد و در اصفهان دیده از جهان فرو بست آرامگاه او در اصفهان در محله لنبان که در زمان حیاتش به آن میرزا صائب می گفتند.

سبک صائب تبریزی

صائب تبریزی سبکی را به کمال رساند که در چند سده قبل ان را سبک هندی می‌نامیدند او اسلوب معادله را بیشتر از شاعران زمان تو به کار می‌برد همچنین از ویژگی‌های شعر او می‌توان نازکی خیال و لطافت اندیشه، مضمون سازی های ظریف او معنی‌های بیگانه و باریک اشاره کرد، ابیات غزل او استقلال معنایی دارند و در ار غزل از چند موضوع سخن گفته است.

آثار صائب تبریزی

میخانه: ابیاتی در باب می و میخانه
آرایش نگار: ابیاتی مربوط به آینه و شانه
مرآت الجمال: ابیاتی در وصف معشوق است.
واجب الحفظ: برگزیده غزل هایش

نمونه‌ای از شعر صاحب تبریزی

صبح روشن شد، بده ساقی می چون آفتاب
تا به روی دولت بیدار برخیزم ز خواب
هر که در میخانه بردارد ز روی صدق دست
از بیاض گردن مینا شود مالک رقاب
ماهیان از بی زبانی بحر بر سر می‌کشند
گفتگو داروی بیهوشی است در بزم شراب
عذر بیداد رخ او را خط از عشاق خواست
راه خود را پاک سازد خون چو گردد مشک ناب
از خط شبرنگ گفتم شرم او کمتر شود
پرده دیگر ز خط افزود بر شرم و حجاب
در زمان خط، مدار چشم او بر مردمی است
گردن عامل بود باریک در پای حساب
از نگاه گرم، چون مویی که بر آتش نهند
می شود افزون میان نازکش را پیچ و تاب
فیض گردون بلند اختر بود ز اقبال عشق
تاج بخشی می‌کند از همت دریا حباب
کیمیای دانه احسان، زمین قابل است
گوهر شهوار گردد در صدف اشک سحاب
مردم بی برگ را اسباب عیش آماده است
بستر خار است، در هر جا که سنگین گشت خواب
ایمنی جستم ز ویرانی، ندانستم که چرخ
گنج خواهد خواست جای باج ازین ملک خراب
در بلندی ناله صائب ندارد کوتهی
کوه تمکین تو می‌سازد صدا را بی جواب